Het is zover! Op zaterdag 20 juli was het dan eindelijk zover. Ons vertrek naar Indonesië. We waren rond 8:00 uur al op het vliegveld, waar het erg druk was. Maar na inchecken en douane konden we gelukkig nog even wat ontbijten. Direct daarna begon het boarden al. Helaas was de vlucht door onduidelijke redenen vertraagd en hebben we bijna een uur gewacht, voordat we eindelijk aan de vlucht naar Jakarta konden beginnen. Over de vlucht valt weinig te vertellen... Het duurt lang en de één slaapt en de ander kijkt filmpjes of luistert muziek. We worden in ieder geval van lekker en zeker voldoende voedsel voorzien. Uiteindelijk na zo 13,5 uur landen we dan in Indonesië. De warmte buiten is al voelbaar en het vliegveld voor ons onbekend. We zoeken wat af, maar vinden uiteindelijk de terminal voor binnenlandse vluchten. Door de vertraging hoeven we niet lang te wachten en dan gaat onze vlucht naar Denpasar op Bali alweer. Na een vlucht van nog eens zo'n twee uur landen we op het vliegveld van Bali en zijn we er eindelijk! Het is ieder jaar weer een hele onderneming om hier te komen, maar als ik de warmte voel en de Indonesische geuren ruik, is het leed direct vergeten en ben ik weer helemaal thuis. Hier worden we door Sandi ontvangen en zien we ook nog even de broer van Sandi, onze voormalige tourleader, Komang. Sandi heeft geregeld dat we door een taxi naar het hotel worden gebracht. We hebben een hotel voor één nacht in Sanur. Dit hotel ligt in een prachtige tuin met een klein zwembadje. De kamers zijn leuk en heel Balinees ingericht. Het belangrijkste zijn natuurlijk de goede bedden! We hebben wel en goede nachtrust verdiend na onze lange reis. Sanur is een badplaats met vele restaurantjes. We drinken eind van de middag wat aan het strand en eten heerlijk bij ons favoriete restaurant Lilla Warung. Maar we gaan op tijd naar bed, want we zijn moe. Een heerlijk bed wacht op ons en we slapen als een roos. Op maandag 22 juli vertrekken we al weer naar Bungaya. Wij ( Kees en Linda) hebben in een dorpje op Oost-Bali, een klein huisje op grond van onze vriend Sandi. Hier gaan we nog een paar dagen wat uitrusten van ons werk van de afgelopen weken en van de vliegreis. Zondag 28 juli vertrekken we naar Flores en gaat het echte werk beginnen.
Song, de zoon van Sandi komt ons ophalen en onze bagage met alle extra spullen voor Flores, past net in de auto. Ook zelf passen we er nog nét bij. De rit naar Bungaya is een belevenis op zich. Er valt zoveel te kijken. De weg is een georganiseerde chaos van auto's en brommers. Op de brommers wordt van alles meegenomen, wat in Nederland écht niet zou worden toegestaan, maar het gaat meestal goed hier. Dat komt ook doordat iedereen rustig rijdt en let op elkaar. Geen boze gezichten of kwaad getoeter hier, maar de claxon wordt gebruikt om elkaar te waarschuwen en te helpen. Onderweg drinken we vlak aan zee een koffie bij een heel oud vrouwtje. Zij zit daar de hele dag en hoopt dat er mensen wat willen drinken. Verderop in een supermarktje gaan Monique en ik naar een toilet. Ons eerste hurktoilet. Er zullen er nog vele volgen vrees ik..... In Bungaya wacht ons een emotionele ontvangst. Bij de ingang van ons huisje staan speciale 'borden', gemaakt van natuurlijke materialen. We knuffelen en kijken elkaar aan. Wat heeft het lang geduurd, voordat we elkaar weer zagen! Maar wat fijn, dat we elkaar weer in gezondheid zien, na een jaar. Ons huisje staat er mooi bij en ook het huisje waar Cees en Monique in slapen is klaar voor hen. Na wat bijkletsen met Sandi, worden we gevraagd om mee te gaan naar het dorp. In het dorp mogen alle kinderen vandaag vieze woorden roepen en wordt er op de hoeken van de straat aan kickboxen gedaan. Dit wordt allemaal goed georganiseerd door mensen en er mag geen agressie bij zijn. Zodra er een kind te agressief en niet sportief is, wordt er ingegrepen. Voor ons een heel aparte ervaring, omdat we zoiets in Nederland niet kennen. Het roepen mag dan ook alleen vandaag en moet om 17:00 uur afgelopen zijn. Want ook hier is schelden en slecht taalgebruik niet toegestaan, normaal gesproken, alleen vandaag mag het wél. Na dit even bekeken te hebben gaan we een lekker bordje Indonesisch eten en doen we nog een spelletje. De een gaat vroeg naar bed, de ander praat nog wat na, maar het was een dag met heel wat nieuwe ervaringen. Morgen weer een nieuwe dag. Tot dan!
1 Reactie
Klaar voor vertrek! Lieve volgers,
Over een week is het dan eindelijk weer zover! Dan vertrekken wij, Linda en Kees én Cees en Monique, voor ons werkbezoek naar Flores. Intussen staat er al heel wat ingepakt en staan er koffers open om nog wat last minute spullen aan toe te voegen. Monique en ik appen en bellen wat af om nog wat dingen te bespreken. We genieten al van de voorpret. Ik besefte afgelopen week hoe rijk we zijn en hoe dankbaar we moeten zijn met wat we hebben. Nog even genieten van een lekker zacht bed, kunnen plassen op een schone wc, water drinken uit de kraan en een genieten van de verkoelende wind. Allemaal zaken die in Indonesië anders zijn. Niks mis mee; maar wel weer even wennen natuurlijk. Hieronder vinden jullie een stuk van ons programma, maar zoals ik al vertelde in het vorige blog, kan het ter plaatse helemaal anders lopen. Voor nu ziet het programma er als volgt uit:
We hopen dat jullie weer zullen genieten van de verhalen op Flores en vinden het leuk als jullie reacties geven om ons aan te moedigen! Hartelijke groeten en tot snel in Indonesië! Linda van Beusekom
Lieve volgers van het reisblog van Kees en Linda van Beusekom,![]() Voor ons heeft de winter lang geduurd. Vorig jaar zijn we twee keer naar Indonesië geweest, maar dit jaar gaan we "maar" één keer. Wat kan een mens verlangen naar zijn tweede thuisland! Indonesië geeft ons altijd weer dat gevoel van thuiskomen. We hebben daar vrienden en er ligt ook altijd weer een boel werk op ons te wachten. Intussen zijn de tickets gekocht en dit jaar gaan Cees en Monique Kleywegt met ons mee. Monique is een nicht van mij en haar man Cees is bestuurslid van Tolong Flores. Ze zijn enorm geïnteresseerd in het werk van Tolong Flores en gaan nu in levende lijve zien en ervaren hoe het is in Indonesië en natuurlijk op Flores. Voor hun is het een compleet nieuwe ervaring om zo ver te gaan vliegen. Ik weet zeker dat ze deze reis nooit meer zullen vergeten. Voor ons komt de reis nu snel dichterbij. Er staan al tassen klaar met knuffeltjes, stuiterballen, kinderkleertjes en Lego. Natuurlijk moeten we zelf ook nog wat kleding mee, al is dat niet het hoofdbestanddeel van onze bagage. Ook Monique en Cees nemen veel spulletjes mee voor de kinderen. Dit jaar zal er veel zijn voor de kinderen in Nggilat. Daar is veel schade ontstaan door de overstromingen die in maart plaatsvonden. We vliegen op 20 juli met Garuda Indonesia naar Bali. Daar gaan we eerst een paar dagen bijkomen van de vluchten. Op 28 juli vliegen we dan door naar Flores. Dan gaat het échte werk beginnen. We zijn bezig met de planning en we hopen ons daar aan te kunnen houden. Tegen beter weten in eigenlijk, want in Indonesië is het ons eigenlijk nog nooit gelukt om de planning volledig te volgen....Dit komt door de andere mentaliteit van de Indonesiër én door de taalbarrière. Misverstanden ontstaan snel als je elkaar niet altijd precies begrijpt. Gelukkig doet niemand moeilijk en wij dus ook niet, want er wordt veel opgelost met een hartelijke lach! We zullen op Flores de twee basisscholen bij Labuan Bajo gaan bezoeken en ook gaan we twee dagen naar Nggilat, waar Elias een kleuterschool is gestart. Nggilat ligt ongeveer 4 uur varen van Labuan Bajo en is met de auto, over land, haast niet te bereiken. Met de brommer doe je er ongeveer 12 uur over..... Dus gaan we met de boot. Vorig jaar zijn Kees en ik daar voor het eerst geweest en dat was een fantastische ervaring. Wat een leven... zo puur en eerlijk. Hartelijkheid alom en ook veel nieuwsgierigheid van de mensen uit het dorp naar ons leven in Nederland. Het is erg leuk om dit straks met Monique en Cees te kunnen delen. Wat een ervaring zal dat zijn! Nog 6 weken en dan is het zover.... Binnenkort zal het bestuur van Tolong Flores nog een keer vergaderen en dan zullen er afspraken gemaakt worden over de te besteden gelden. We hebben dit jaar gelukkig een mooie bedrag door de fantastische acties die twee scholen in Koudekerk aan den Rijn en Aarlanderveen hebben gehouden. Het maakt me blij als kinderen hier in Nederland, hun best doen voor kinderen in Indonesië! Maar ook veel vaste donateurs en belangstellenden maken ons werk mogelijk en daar bedank ik iedereen dan ook heel hartelijk voor!
|
Linda van Beusekom
Websitebeheerder Archives
Juli 2020
|