Tolong Flores
In April 2014 ben ik samen met een vriend naar Flores vertrokken om daar les te geven, en een groot avontuur te beleven. Beide zaten we in 5-tvwo. Deze ‘t’ staat voor ‘tweetalig’ en houdt in dat we onze lessen in het Engels krijgen en we het International Baccalaureaat volgen. Deze opleiding naast het vwo ‘verplicht’ ons om elk jaar een reis te maken. In de vijfde klas moest deze reis een internationale stage zijn. De leerlingen moeten zelf een stage plek vinden, waar of bij wat voor een bedrijf of stichting maakt niet uit, als het maar in het buitenland is.

Na een tijd lang zoeken hoorde ik van een vriendin over de stichting Tolong Flores. Ik ben gaan rondkijken op hun website en werd aangetrokken door al het goeds dat ze doen voor de school en de kinderen op Flores, het feit dat al het geld dat ze binnenkrijgen van donateurs ook daadwerkelijk naar het schooltje gaat en natuurlijk het prachtige Indonesië.

Na een paar keer de Familie van Beusekom bezocht te hebben was het dan eindelijk tijd om te vertrekken. In Nederland hadden we familie, vrienden en collega’s gevraagd om geld te doneren om wat spullen voor de school te kopen. Onze koffers zaten vol met blokfluiten, educatieve spelletjes en schoolspulletjes.
Na een paar lange vluchten kwamen we aan in Labuan Bajo. Na een ontvangst van de familie van Beusekom en heerlijk Indonesisch gegeten te hebben, hadden we ingecheckt in het hotelletje.
De eerste dag op de school was natuurlijk erg spannend. We hadden al wat foto’s gezien van de kinderen en de school, maar nu was het tijd om de school in het echt te bezoeken. De eerste dag bestond vooral uit kennis maken en veel lol hebben met de kinderen. Mijn indruk was heel erg goed. Alle kinderen waren enthousiast en ik voelde me erg welkom. Ook kregen we al wat uitleg over wat er van een leraar in Indonesië wordt verwacht. Zo is het bijvoorbeeld verplicht om dichte schoenen, een lange broek en een blouse te dragen. En het is niet netjes om je linkerhand te gebruiken voor allerlei dingen.

 Nadat we afscheid hadden genomen van de Familie van Beusekom stonden we er verder echt alleen voor. Dit gaf juist ook wel weer extra energie voor ons nog meer in te zetten voor de school.
De meeste dagen zagen voor ons als volgt uit:

-Opstaan om 05:45
Omkleden, ontbijten en vervoer regelen naar het schooltje. Meestal hielden we twee scooterrijders aan en vroegen ze om ons voor een kleine vergoeding naar Gorontalo te brengen.


-Aankomen op het schooltje om 6:45
Dan was er altijd een klein ceremonietje. Op elke dag (behalve maandag) stonden de kinderen op het schoolplein, zongen het volkslied en hesen de vlag. Op maandag is de ceremonie altijd veel uitgebreider. Er worden dan grote stukken tekst opgedragen en er werd gemarcheerd.
Ook wij mochten bij de ceremonie zijn en er deel van uitmaken. Dit was erg bijzonder om mee te maken.

-Daarna gingen we naar het kantoorgebouwtje om van Gabriel (het schoolhoofd) te horen welke lessen we moeten geven, en om de les voor te bereiden. 

-Hierna begonnen voor ons de daadwerkelijke lessen. We hebben veel Engels gegeven en zagen ook echt verbetering na de twee weken dat we er geweest waren. Elke klas is op hun eigen niveau vooruit gegaan.
De lessen bestonden uit woordenschat, uitspraak, lezen, grammatica en toch ook wel heel veel lol!

-In de pauzes werden er voornamelijk spelletjes gespeeld. De spellen die we gekocht hebben met het geld van de donateurs vielen erg goed in de smaakt. De kinderen hadden veel lol en wilden allemaal hun momentje om een potje met ons te doen.

-Nadat alle lessen afgelopen waren hadden we de dagelijkse nabespreking. Ook al verstond ik er natuurlijk vrijwel niks van, toch kon ik zien dat alle docenten veel lol hebben in hun werk en ook trots zijn op wat ze doen. Hier kon ik mezelf ook erg in vinden.

Als ik terug kijk op mijn reis kan ik zeggen dat ik ontzettend veel heb geleerd en een bijzonder avontuur heb meegemaakt. Dit alles was niet mogelijk zonder alle hulp en gezelligheid van de familie Van Beusekom, de gastvrijheid van Indonesië en natuurlijk iedereen die zijn/haar bijdrage heeft geleverd d.m.v. een bedrag te doneren. 
Ik hoop dat de school het net zo leuk heeft gevonden als ik en dat wij onze bijdrage hebben mogen leveren aan een betere toekomst voor iedereen op het schooltje in Gorontalo.

 Kijk voor mijn volledige reisverslag (met veel foto’s) op mijn blog!
@  www.rubenp100.wordpress.com

Nieuwsbrief januari 2014

Beste lezer,

Het bestuur van stichting “Tolong Flores” wenst u een gezond en gelukkig 2014 toe! En dit wensen wij ook toe aan de school in Gorontalo, de kinderen en het team. We hopen dat we ook dit jaar met uw steun weer een volgende stap kunnen zetten in de ontwikkeling van de school!

In deze nieuwsbrief informeren wij u over:

·         De vorderingen m.b.t. de aanleg van de waterput

·         Het werkbezoek van zes studenten uit Tilburg aan de school in januari

·         Uitbreiding van het aantal Nederlandse basisscholen dat ons werk steunt

·         Bestuurszaken
De waterput

De aanleg van de waterput verloopt gestaag. Inmiddels is het eerste bedrag voor de aanleg (het graven van een gat van zo’n tweeëneenhalve meter, het storten van cement, arbeidskosten) betaald. Er wordt handmatig water uit de put gehaald om de oude toiletten door te spoelen. De volgende stap moet nu zijn dat er een leiding wordt aangelegd naar het nieuwe toiletgebouw en dat m.b.v. een waterpomp het water daar naartoe wordt getransporteerd. Pas dan kan het oude toiletgebouw worden gesloopt. De zes studenten die binnenkort de school bezoeken, zullen zich laten informeren over de voortgang en foto’s maken om zo een actueel beeld te krijgen van de situatie. Wordt vervolgd.

Evenement!

Op  dinsdag 14 januari a.s. vertrekken Paul, Dirk, Roy, Alex, Meggie en Ivonne voor ruim twee weken naar Indonesië. In het kader van hun studie commerciële economie en communicatie, zullen zij gedurende een week een sportief en muzikaal evenement organiseren op onze school. Zij gaan een aantal workshops geven waarbij de kinderen uiteraard een zeer actieve rol zullen spelen. Daarnaast zullen zij op eigen wijze proberen een indruk te krijgen van de ontwikkeling van de school. Wellicht kunnen wij als bestuur hiermee ons voordeel doen. Op vrijdag 3 januari jl. hebben zij hun plannen toegelicht en genoten van een Indische maaltijd. Veel plezier en succes toegewenst!

Aalten!

Het is fijn om vanuit Aalten een verzoek te hebben gekregen van basisschool “Groen van Prinsteren””  om ons werk te gaan steunen. Op vrijdag 9 februari zullen we daarom een presentatie op deze school verzorgen om de kinderen daar enthousiast te maken voor “Tolong Flores!”

Inmiddels steunen nu vier Nederlandse bassischolen ons werk! Fantastisch!

Vanuit het bestuur

Op 18 januari vergadert het bestuur. Daarin zal een nieuw bestuurslid worden benoemd als opvolger van Tjalling Luidinga die terugtreedt. Haar naam is Ingeborg Breuseker. Zij is in mei jl. mee geweest naar Flores en heeft daar als vrijwilligster Engelse les gegeven. We zijn blij dat zij ons bestuur wil versterken! We bedanken Tjalling voor zijn inzet en enthousiasme sinds de oprichting van de stichting! Wij zullen in deze vergadering afscheid van hem nemen. Linda Lubbers, onze penningmeester, heeft aangegeven per 1 juni a.s. te stoppen als bestuurslid. Voor haar hebben we een opvolgster op het oog. Wellicht zal er in de volgende nieuwsbrief meer duidelijkheid hierover zijn.

In de komende vergadering zullen de nieuwe wensen van de school voor 2014 worden besproken. In mei gaat de familie van Beusekom weer op stap richting Flores met nieuwe plannen. We houden u uiteraard op de hoogte!

Met een hartelijke groet namens het bestuur,

Kees van Beusekom.

Nieuwsbrief november 2013

Beste lezer,

Deze nieuwsbrief heeft enige tijd op zich laten wachten, omdat er sinds ons laatste werkbezoek in mei jl. weer veel activiteiten voor de stichting hebben plaatsgevonden.
In deze nieuwsbrief willen wij u hierover informeren.

Begin juli ontvingen wij van de rotaryclub Rijnwoude een cheque van   € 3000,- Dit was de opbrengst van de bloembollenrit voor oldtimers, die eind april heeft plaatsgevonden. Wat een prachtige opbrengst!

Begin augustus hebben we een Indische maaltijd bereid voor zo’n 20 Franse campinggasten op onze camping in Bretagne. Deze activiteit leverde € 320,- op en een hoop enthousiaste reacties.
Wordt vervolgd in augustus 2014.

Inmiddels zijn de werkzaamheden voor de aanleg van de waterput bij de school gestart. De bedoeling is dat uiterlijk april 2014 de waterput operationeel is.

In januari 2014 gaan 6 studenten van Hogeschool Fontys uit Tilburg een evenementenweek organiseren voor de kinderen van onze school. Dit als onderdeel van hun opleiding. Ze hebben inmiddels een eigen stichting opgericht “Stichting Jadilah Anak”. Ze zijn te vinden op facebook :  Stichting Jadilah Anak Het is geweldig dat deze studenten dit voor de school willen organiseren.

Op 17 oktober organiseerde CBS De Zevenhof in Zevenhoven een sponsorloop t.b.v. onze stichting. Zo’n honderd kinderen hebben maar liefst € 1300,- bij elkaar gelopen. Een fantastisch bedrag, waarvoor we de school in Zevenhoven hartelijk willen bedanken.

Er heeft zich een nieuwe basisschool gemeld om ons te steunen tot aan ons nieuwe werkbezoek in 2014. Dit is CBS  “Boterdorp” in Bergschenhoek. Het goede doelen-geld zal besteed gaan worden aan diverse spel- en schoolmaterialen.

We ontvingen van PCB De Stromen een gift van € 200,- waarvoor dank!

De Hagendoornstichting heeft ook dit jaar een bedrag aan ons toegekend t.w.v.         € 3000,-

Nieuws uit het bestuur

Het bestuur heeft in oktober weer vergaderd. Per 1 januari a.s. wordt de publikatieplicht voor stichtingen met de ANBI-status verscherpt. Dit houdt in dat op de website van onze stichting zichtbaar moet zijn wat de stichting doet, wie er in het bestuur zitten en moet er verantwoording worden afgelegd over de finaciën en activiteiten. Onze website voldoet grotendeels aan deze eisen.

Onze bestuursleden Tjalling Luidinga en Linda Lubbers hebben aangegeven dat zij in 2014 gaan stoppen als bestuurslid. We zijn gesprek met twee nieuwe kandidaten en hopen binnenkort duidelijkheid te krijgen over de samenstelling van het bestuur in 2014.

In januari 2014 komt het bestuur weer bijeen om de plannen voor het werkbezoek van 2014 vast te stellen. De school in Gorontalo zal voor 1 januari aangeven welke behoeften er zijn.

Zoals gezegd zal er weer een werkbezoek plaatsvinden in april/mei 2014. Alle gezinsleden van het gezin van Beusekom zullen hieraan deelnemen. Tim en Iris zullen praktisch op de school aan de slag gaan.

Wij willen u allen bedanken voor uw steun in welke vorm dan ook!

Namens Stichting Tolong Flores,

Kees van Beusekom ( voorzitter)

Als ik dit verslag typ, is het alweer 2 maanden geleden dat ik thuis kwam van mijn Indonesië reis. Twee weken ben ik door Java en Bali gereisd, waarna mijn Tolong Flores avontuur begon en ik twee weken Engelse les heb gegeven aan de kinderen van de SDN Gorontalo op het eiland Flores. Als ik aan al mijn belevenissen terugdenk, lijkt het eeuwen geleden dat ik bijna van mijn voeten werd gereden in het overvolle Jakarta of dat ik lek werd geprikt door de muggen in de botanische tuinen van Bogor. Het lijkt tijden geleden dat ik met de trein dwars door eindeloos groene rijstvelden reed, dat ik mijn eerste beef rendang van Indonesische bodem proefde, of de eerste stappen op de treden van de Borobudur zette. En ook die twee ontzettend bijzondere weken op Flores lijken bijna in een ander leven te hebben plaatsgevonden. Samen met Kees en Linda van de Stichting en alle mensen die ik heb ontmoet heb ik daar de tijd van mijn leven gehad!

Toen ons vliegtuigje landde op het vliegveld van Labuan Bajo, had ik eigenlijk geen idee wat mijn taak precies zou gaan inhouden, behalve dat ik mij ‘zou gaan inzetten voor de school namens stichting Tolong Flores’. Al tijdens één van de eerste bezoeken aan de Sekolah Dasar Negeri in Gorontalo werd duidelijk dat ik Engels zou gaan geven aan de kinderen. Lesgeven.. dat had ik dus nog nooit gedaan! En hoe geef je les aan kinderen die een andere taal spreken dan jij?

De eerste dag dat ik voor de klas zou staan was tegelijkertijd de dag dat Kees en Linda hun laatste bezoek brachten aan het schooltje. Terwijl zij zwaaiend wegreden, bleef ik alleen achter op het schoolpleintje, samen met alle meesters, juffen en kinderen, die maar één taal beheersten: Indonesisch. Enkel het schoolhoofd en twee leraren spraken enkele woorden Engels. Ik kreeg een woordenboek in mijn handen gedrukt en enkele plaatjesboeken, waarna ik als een soort heldin het eerste klaslokaal werd ingeleid en de leraar gloeiend van verwachting verklaarde: “Miss Inge… you can teach now...” Daar stond ik dan, in een klein klaslokaaltje met kale betonnen muren, wat versleten houten tafels en bankjes, tegenover een twintigtal enthousiaste kindergezichtjes die me aanstaarden en op de tafel bonkten met hun vuistjes terwijl ze riepen: “GOOD MORNING TEACHER!!”
Mooi, 3 woorden Engels kenden ze dus al.

Zo spannend als iets kan zijn als je het voor het eerst probeert, zo natuurlijk kan iets na een uur al voelen. Het bleek helemaal niet zo heel lastig te zijn om de kinderen wat basis Engels bij te brengen.  Met behulp van mijn taalgids en wat handen-en-voeten werk handelde ik het ene na het andere thema af. Al snel konden de kinderen benoemen of ik “in front of the table” of “behind the table” stond, en ook de dagen van de week werden binnen de kortste keren moeiteloos opgesomd. Wat leerden ze snel, en wat was lesgeven leuk! Elke ochtend reed ik achterop bij mijn ingehuurde scooterboy naar het schooltje in Gorontalo om een paar uur les te geven aan één of twee klassen. Rond 12 uur was de school uit en dan verzamelden de docenten zich in de lerarenkamer om samen te eten. Zoete cakejes of rijst met scharrelkip, gemarineerd in de heerlijkste verse sambal die je ooit hebt geproefd, en dan werd er om me heen gesmekt van jewelste, want zo hoort dat in Indonesië! Na het eten werd ik achterop de scooter weer teruggereden naar mijn hotelletje in Labuan Bajo, en dan had ik de rest van de dag voor mezelf! Al snel leerde ik mensen kennen in het havenstadje en vond ik aansluiting bij een groepje duikinstructeurs wiens kantoor gevestigd was onder het restaurant The Corner. Daar zat ik in de middag boven op de loungebanken te genieten van een ijskoffie en ’s avonds at ik er ook vaak, genietend van het leuke gezelschap en het uitzicht over de haven. Later werd dan het projectiescherm uitgerold en hadden we onze eigen openluchtbioscoop!

Binnen de kortste keren stond ik bij iedereen bekend als Ibu Guru - Teacher Woman. Zelfs wanneer mijn lokale vrienden een nieuw persoon aan mij voorstelden werd ik geïntroduceerd met deze titel, en dan werd er veelbetekenend geknikt en bewonderend naar me gekeken alsof het zijn van een ‘teacher woman’ een bijzonder fenomeen was waarvan er maar één bestond op de hele wereld. Eigenlijk was dit kenmerkend voor het gevoel dat ik tijdens mijn verblijf op Flores aldoor kreeg; dat alles wat ik deed bijzonder gewaardeerd werd, hoe klein het ook was. De ceremoniële ontvangst op het schooltje, de uitnodiging om te komen eten en logeren bij het schoolhoofd en zijn familie, de manier waarop ik direct werd opgenomen in de groep duikinstructeurs alsof ik er al jaren bij hoorde, dat alles gaf me het gevoel dat mijn kleine bijdrage waardevol was, en maakte duidelijk hoe ongelofelijk gastvrij en dankbaar de Indonesiërs zijn.

En zo kwam mijn laatste lesdag in zicht, en hoewel de ochtend begon zoals alle andere ochtenden werd ik een beetje weemoedig bij het idee dat ik de mensen van de school na deze dag waarschijnlijk een hele lange tijd niet meer zou zien. Tijdens het lesgeven zag ik kinderen langs mijn lokaal met bankjes sjouwen, en ja hoor, toen ik klaar was werd ik meegenomen naar een lokaaltje waarin alle leraren en leerlingen – een stuk of 70 in totaal – zich hadden verzameld om ceremonieel afscheid van me te nemen. Ik mocht vooraan op een stoel gaan zitten en de kinderen zongen diverse liedjes voor me, waarna het schoolhoofd Gabriel een afscheidstoespraak hield. Daar stond hij met zijn eenvoudige Engelse speech, die hij waarschijnlijk de avond ervoor met moeite in elkaar had gepuzzeld. De dankbaarheid die de mensen tonen en de moeite die ze voor je doen terwijl ze je nauwelijks kennen was onbeschrijfelijk hartverwarmend en aandoenlijk, en ik voelde aldoor een grote brok in mijn keel. Toen waren daar ook nog cadeautjes! Ik kreeg een T-shirt met een komodovaraan, een mok met een komodovaraan, en nog een T-shirt met een komodovaraan.

Na een korte speech van mijn kant, was het dan echt tijd voor het afscheid en er werden handen geschud en knuffels uitgedeeld. Ook de kinderen namen eerst één voor één afscheid van me, waarna ze op het schoolplein nog in groepjes om me heen kwamen staan waardoor ik nauwelijks weg kon. Als ze je hier lief vinden knijpen ze in je arm of in je wang – soms best hard – maar dat kon me niet schelen. Ik slikte alleen honderd keer mijn tranen weg, zwaaide mijn arm haast uit de kom en liet het schooltje achter me. Met de cadeautjes en 1000 mooie herinneringen vloog ik enkele dagen later via Bali terug naar Nederland.

Ik heb veel geleerd van mijn verblijf op Flores en het bezoek aan de SDN Gorontalo, en ik koester de herinneringen aan de mensen, de natuur, het eten en alle belevenissen. Het gemak waarop alles gaat, de ietwat primitieve sanitaire voorzieningen, de geit die tijdens één van mijn lessen vrolijk binnen kwam wandelen alsof het de normaalste zaak van de wereld was; zaken die we in Nederland direct koppelen aan verre exotische culturen waar alles anders is. En toch kwam ik in Indonesië tot een onverwacht inzicht. We zijn allemaal hetzelfde. We willen allemaal dezelfde dingen. Natuurlijk moest ik wennen aan de Indonesische cultuur; de grote drukke steden, het verkeer, de (soms gespeelde) hartelijkheid, de gebruiken.. Maar een cultuurshock had ik al voorzien, ik wist al dat het hier ‘anders’ zou zijn. Ik was al voorbereid op de verschillen. Niemand had me echter voorbereid op de overeenkomsten. Het grootste inzicht dat ik kreeg tijdens mijn verblijf in Indonesië was niet hoeveel we allemaal van elkaar verschillen, maar hoe ongelofelijk hetzelfde we allemaal zijn. Iedereen wil geluk en liefde. Iedereen hecht waarde aan familie, wil zich gewaardeerd voelen en het gevoel hebben iets nuttigs bij te dragen. Iedereen wil gezond zijn, een dak boven zijn hoofd en eten op tafel. En als je al die lagen van natie- of maatschappij gebonden waarden, normen en gebruiken wegschaaft, kom je bij een universeel gedeelde kern. Dat de mensen van het schooltje me dat konden leren, is in mijn ogen het grootste cadeau! Hopelijk ga ik binnen een paar jaar weer terug om iedereen weer te zien, en in de tussentijd hoop ik mij te kunnen blijven inzetten voor Stichting Tolong Flores!

Nieuwsbrief mei 2013.

Beste lezer, donateur, belangstellende.

Inmiddels zijn we weer terug van een zeer geslaagd werkbezoek aan onze school in Gorontalo!
In deze nieuwsbrief doe ik even kort verslag van onze ervaringen en wat er daadwerkelijk is gedaan op de school.
Het is de bedoeling dat er voor de zomervakantie nog een uitgebreid verslag verschijnt van het werkbezoek en de verantwoording van de uitgaven.

Na een grandioze ontvangst van de kinderen en het team op dinsdag 30 april, zijn we aansluitend meteen de discussie aangegaan met ouders, leerlingen, docenten en het lokale dorpshoofd. Uit deze discussie zijn een aantal belangrijke wensen en behoeften gekomen die we in dezelfde week hebben geprobeerd vorm te geven en uit te werken:

1. De wens om een watervoorziening aan te leggen in de vorm van een waterput, gaat uitgevoerd worden. De school heeft een gedetailleerd plan ingediend van een lokaal bedrijf die de put gaat aanleggen. De belangrijkste reden voor de aanleg van deze put is om het nieuwe toiletgebouw van stromend water te voorzien. Ook de nabijgelegen kampung kan gebruik gaan maken van deze voorziening. Kosten: 1000 euro.
2. Er is voor ruim 1500 euro aan lees- en lesboeken besteld, evenals ballen, een volleybalnet en muziekinstrumenten.
3. Er is een internetverbinding mogelijk gemaakt waardoor de communicatiemogelijkheden van de school aanzienlijk zijn verbeterd. Tevens is een beamer aangeschaft met projectiescherm waardoor de mogelijkheden voor de docenten bij het lesgeven fors zijn toegenomen. Totale kosten: 500 euro.
4. Er zijn twee laptops geïnstalleerd. Kosten: 0 euro. Deze laptops zijn geschonken vanuit Nederland.
5. De kinderen zijn een project gestart waarbij zij zelf foto’s maken van hun dagelijks leven. De foto’s worden hier in Nederland verwerkt tot een fotoboekje en tegen een lage prijs verkocht aan donateurs en belangstellenden. De tweedehands fotocamera’s zijn geschonken vanuit Nederland.
6. Er zijn voor alle kinderen nieuwe uniformen aangeschaft voor de zaterdag. Er worden drie verschillende uniformen per week gedragen. Voor de zaterdag waren nog geen uniformen aanwezig. Deze zijn er nu. Kosten voor 83 kinderen: 500 euro.
   

Met een hartelijke groet, Kees van Beusekom, voorzitter.