Hallo allemaal,
Op het moment van schrijven is het alweer 1 augustus. Mijn blog moest een paar dagen wachten, want de dagen waren vol! We hebben heel wat beleefd en gedaan. Ik heb nu tijd gemaakt om mijn blog te schrijven. Het is zes uur in de ochtend. De dag in Labuan Bajo is al begonnen. Beneden in het hotel wordt alweer gewassen, auto's rijden, hanen kraaien en de Imam was al om vijf uur present. Maar dat is hier geen probleem, want het uitzicht op ons balkon is prachtig. Op de foto hierboven zie je de baai van Labuan Bajo.
Op de achtergrond heb ik een muziekje. Het is "Have I told you lately' van Van Morrison. Mijn schoonzus Jenny had dat gestuurd als herinnering aan mijn overleden broer Wim. Fijn om even hier in Indonesië aan hem te denken. Ik weet dat hij onze stichting een mooi initiatief vond. Ik vind het nog altijd jammer dat hij niet de kans kreeg om ook eens met ons mee te gaan. Hij zou het geweldig hebben gevonden! Maar ik ga er maar vanuit dat hij in gedachten met ons meereist.
Ik ga jullie vertellen over de afgelopen twee dagen. Veel leesplezier!

30 juli: Ons bezoek in Nanga Nae staat op de planning. Net als gisteren gaan we al op tijd op pad. We halen Song op en rijden naar de school. Nanga Nae ligt tien minuten verder rijden dan Gorontalo. In Nanga Nae staat ons een verassing te wachten. Wat een ontvangst!
We moeten plaatsnemen en een aantal kinderen gaat een dans voor ons doen. Een half jaar geleden ongeveer is een Nederlandse studente van de hogeschool voor dans, Sandra van Brenkelen, via ons in contact gekomen met de scholen. Ze heeft hier de kinderen en leraren zó enthousiast gemaakt dat ze de dansen nog regelmatig doen en ook veel oefenen. Het was een echte show!
Ik heb begrepen dat ze zelfs op officiële gelegenheden worden gevraagd om te komen optreden!
Natuurlijk moeten wij ook allemaal weer meedoen en Monique en ik redden ons wel. Kees zou natuurlijk Kees niet zijn als hij niet samen met leraar Ali er ook nog wat extra geks bij verzint.
Het was een enorm leuke ontvangst met veel vrolijkheid en hartelijke woorden van weerskanten. 
We zijn ook blij om te zien dat deze school meedoet met het initiatief van 'Trash Hero'. Dit is een beweging over de hele wereld die het opruimen van afval in groepen én individueel stimuleert. Hier hoort ook een lesprogramma bij. Super dat ze dit hebben opgepakt!
Na deze ontvangst gaan we over tot het officiële gedeelte dat plaatsvindt in de lerarenkamer. De kinderen gaan naar de lokalen of mogen vrij spelen. Dat is hier in Indonesië niet zo'n probleem.
De bespreking neemt een uurtje in beslag en daarna blijven we nog om wat foto's te nemen en contact te maken met de leraren en kinderen. Het lukt me zowaar om een klein gesprekje te kunnen voeren met wat juffen! Natuurlijk erg oppervlakkig, maar vergeleken met andere jaren kom ik écht al verder. Ik ben blij dat mijn studeren toch een beetje zijn vruchten gaat afwerpen.
Als we rondkijken op de school zien we dat de gevolgen van de overstromingen in Nanga Nae iets minder zichtbaar zijn, omdat de school wat hoger ligt. Hier is niet alles verloren en hebben ze alleen in een paar lokalen schade. Er werd wel verteld dat de meeste mensen in die periode de heuvels zijn ingevlucht om aan het water te ontkomen. Het lijkt me een vreselijke situatie.

Na een hartelijk afscheid, waarbij we weten dat we zaterdag nog gelukkig terugkomen, gaan we op naar de lunch in onze vertrouwde tentje. Raad eens wat Kees neemt? Mie goreng natuurlijk!
In de middag besluiten we om bij een hotel in de buurt te gaan zwemmen. Dat mag tegen betaling. We genieten daar van het uitzicht op de zee, terwijl we lekker zonnen en dobberen.
In de avond eten we in Labuan Bajo. Ons hotel staat wat buiten de drukke straten en Monique en ik vinden het prima om een stukje te lopen. De mannen hebben er lol in om een 'ojack' te nemen. Een 'ojack' is een brommer, waarbij je na overleg gewoon achterop stapt. Bijna alle brommers willen wel iemand meenemen tegen een kleine betaling. We zien dan ook vaak dat de mannen ons voorbij rijden, prinsheerlijk achterop. Cees  geniet er enorm van om op deze manier ergens te komen.

31 juli: Tijd om naar de boekhandelaar te gaan. De mannen, Kees en Cees, hebben er een kluif aan! Ze hebben de hele ochtend, tot 13:00 uur gezeten. Veel is er gepraat, onderhandeld, geschrapt en opnieuw berekend. Maar het is gelukt! Fijn om iedere school te kunnen helpen met school- en speelmaterialen. Het geld voor de noodhulp konden we goed besteden en we zullen daar natuurlijk bij thuiskomst meer over kunnen vertellen.
Monique en ik hadden een andere missie. Wij gingen met een oud-leraar van Gorontalo mee naar zijn school op zo'n elf kilometer van Labuan Bajo. Wat een belevenis was dat! We zaten in een pick-up, waarbij ze wat oude autostoelen achterin hadden gemonteerd. We zaten daar als prinsessen met onze haren in de wind. We zagen het prachtige Flores aan ons voorbijtrekken! De school hebben we bekeken en daar brengen we verslag van uit aan het bestuur. We hebben daar ook veel foto's gemaakt. Terug hebben we met de bemo gereisd. 
Na een late lunch zijn we op de boot gestapt om naar Seraya Kecil te varen. We hebben daar al vaker gesnorkeld. De boottocht was prachtig en het eiland ook, alleen viel het snorkelen tegen, omdat het water erg laag stond. Toch is het een heerlijke middag en knetteren we op de boot terug naar Labuan Bajo. We eten vis in de haven en ik ga vroeg naar bed, want morgen gaan we naar Nggilat! 
Daar ga ik jullie meer over vertellen in het volgende blog. Groetjes van ons allemaal, Linda, Kees, Cees en Monique.

Lieve blog-lezers,
Eindelijk is het dan zover. Het werkbezoek gaat nu écht van start! We hebben het programma vastgesteld en het vervoer is geregeld. Song, de zoon van Sandi, helpt ons met vertalen en  met eventuele andere voorkomende zaken, die makkelijker gaan als je Indonesiër bent. Super fijn dat hij ons helpt!

Maandag 29 juli: Om 6:15 uur gaat de wekker. We worden vanochtend op de school in Gorontalo verwacht. Na een simpel ontbijtje met bananenpannenkoek of een omelet gaan we in een taxi naar Gorontalo.
We rijden Labuan Bajo uit en na ongeveer vijftien minuten nemen we de onverharde weg naar de school. Aan deze weg is in al die jaren nog niets verbeterd en hij is dan ook erg slecht met stenen en kuilen.
De weg is is niet best, maar de ontvangst is allerhartelijkst! De leerkrachten sluiten ons in de armen en Cees en Monique worden voorgesteld. Ze zijn enorm blij hen te zien en er is natuurlijk weer hilariteit over het feit dat de mannen allebei Kees heten. Ze denken vast dat alle mannen in Nederland Kees heten! Hahahaha...
We horen dat de directeur, ibu Maria niet fit is en later komt. Intussen neemt een leerkracht de honneurs waar en gaan de kinderen voor ons zingen en dansen. Natuurlijk moeten we zelf ook meedoen met de dansen. Ook dit geeft veel hilariteit, want Kees zou Kees niet zijn als hij het natuurlijk lekker allemaal fout doet en ook Cees doet mee aan de act.
Monique en ik doen ons best om het geheel allemaal te volgen en dan is het jammer dat het liedje net is afgelopen, als je het door begint te krijgen.
Intussen komen Ibu Maria en ook Juliana bij de school aan. Juliana is de leerkracht Engels op deze school.  Zij heeft met een aantal jongens een samenspraak geoefend in het Engels. Ze brengen het er goed vanaf. Ze wilden natuurlijk laten zien dat haar lessen resultaat opleveren.

Na al het dansen en zingen is het tijd voor serieus overleg. De kinderen spelen buiten en wij nemen plaats aan tafels, waar water en wat lekkers opstaan. Er zijn vanuit de leraren veel woorden van dank voor alle jaren dat we weer terugkomen naar Gorontalo. Ze voelen zich bezwaard dat er veel van de spullen, die we hebben gedoneerd door het water van de overstroming zijn verwoest. We hebben daar ook naar gekeken en zijn daar best van onder de indruk. Al die waardevolle boeken en materialen liggen er nog als stille getuigen, onbruikbaar. Natuurlijk benadrukken we, dat we het vooral heel erg voor hén vinden en dat we gaan proberen zoveel mogelijk te herstellen wat verloren is gegaan.

We maken tijdens dit gesprek afspraken over de tijd dat we naar de boekhandelaar gaan om bestellingen vast te stellen. We worden ook nog uitgenodigd voor een 'personeelsuitje'. Zaterdagmiddag gaan we ergens met hen naar een waterval om daar te zwemmen en op te frissen. Erg leuk!
Monique en ik hebben veel plezier met de kinderen en leren het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Indonesisch. Erg lastig die woorden, maar we moeten goed oefenen, want zaterdag moeten we het kunnen!

De ochtend vliegt voorbij en we lunchen bij ons favoriete eettentje. Kees eet natuurlijk mie goreng. Ik had niet anders verwacht.
We rusten in de middag en genieten in de avond van een lekkere maaltijd in Labuan Bajo. De eerste werkdag op Flores zit erop. We hebben veel beleefd en we kunnen niet alles vertellen, dat komt later bij stukjes en beetjes thuis wel, denk ik.
Morgen gaan we naar Nanga Nae. Weer nieuwe indrukken en nieuwe gesprekken. Al die blije gezichten geven ons een heerlijk gevoel, dus we gaan tevreden slapen. Tot morgen!

Lieve volgers,
Dit blog  staat nog even in het teken van uitrusten en genieten op Bali. 28 juli vertrekken we naar Flores. We kijken ernaar uit, maar weten ook dat we daar écht aan de bak moeten. We rusten en genieten dus nog even van het Balinese leven de komende dagen.

25 juli: Song (de zoon van Sandi) zal ons vandaag rijden in de prachtige Ferrari (haha voor de lezers van het vorige blog: de oude Suzuki van Sandi) naar het waterpaleis van Tirtaganga. Dit prachtige park, met mogelijkheid tot zwemmen, ligt op een halfuurtje rijden van Linkeeshome. We genieten van de prachtige tuin en we dobberen wat in het heerlijk koele water.
Na de lunch  hebben we nog een prachtig uitzicht op de rijstvelden van Oost-Bali. Bij terugkomst zwemmen en genieten we van alles wat Bali ons biedt.

26 juli: Vandaag gaan we naar Amed. Amed is een dorpje aan de kust, niet zover van Linkeeshome vandaan. We slapen hier in een bungalowtje aan het strand. We genieten van zon, zee en strand. Gelukkig hebben we sterke mannen die een valpartijtje kunnen hebben, want Kees zakt door een stenen paadje en heeft alleen wat schrammetjes en Cees Kleywegt maakt een val van een stenen trapje en komt ook goed weg met alleen wat butsen en schrammen. We zijn allemaal blij met de goede afloop en kunnen gelukkig gewoon verder genieten!
De zonsondergang bij vulkaan Agung was fenomenaal en we hebben daar met een lekkere Bintang en voor de dames zelfs een wijntje enorm van genoten ( wijn is niet vaak verkrijgbaar hier....).
We slapen met op de achtergrond het geluid van de zee. Wat een heerlijke ervaring!

27 juli: We ontbijten aan het strand en worden met de bemo ( lokaal busje) weer opgehaald om terug te rijden naar Linkeeshome. Sandi zit daar alweer met smart op ons te wachten, want er is afgesproken dat we onze opwachting maken op een van de basisscholen in Bungaya. Hij had zich wat vergist in de tijd, dus de schoolkinderen waren al weg, maar de studenten die het organiseerden waren er nog wel en namen ons cadeau voor de school in ontvangst. We hadden boekjes, schriften, pennen en potloden. Ook bekijken we de school. 
Dit is mooi vergelijkingsmateriaal voor Cees en Monique. Ze zullen snel zien dat de situatie op Flores heel anders is. Hier zijn mooie klaslokalen en ze hebben een prachtige personeelskamer. Ook al is het in vergelijking met Nederland toch niet hetzelfde. 
Wij gaan genieten van een heerlijke lunch die Ketut heeft gemaakt en relaxen wat. Ook spelen we regelmatig een spelletje. Het Kezenspel is favoriet!
In de avond hebben we ons laatste diner. We gaan de kookkunsten van Ketut vast missen. Op tijd naar bed, want morgen moeten we vroeg op!

28 juli: Vandaag is het dan zover! We vertrekken naar Flores! De taxi komt al om 6:30 uur. De rit naar het vliegveld duurt meer dan 2 uur en bij aankomst op het vliegveld is het inchecken, een snelle kop koffie en daar gaan we dan!
We hebben ons enorm verbaasd en erg  gelachen, omdat we businessclass zaten. Niet geboekt, maar blijkbaar een upgrade gehad. Wat een lekkere stoelen! Genieten maar, want dat zal wel nooit meer gebeuren. 
De vlucht was prachtig: er viel veel te zien! Eilanden, vulkanen en prachtige bergtoppen. Na een spectaculaire landing zijn  we dan eindelijk op Flores!
We hebben een prima hotelletje met uitzicht op de prachtige baai van Labuan Bajo. Er is een (koude) douche, een heerlijk bed en ook nog airco. We zijn helemaal tevreden.
In de middag verkennen we Labuan Bajo een beetje en eten in een leuk restaurant, dat de aparte naam 'le Pirate' heeft. Het programma voor morgen nemen we nog even door en ik slaap erg snel na deze enerverende dag.
Morgen gaat het werkbezoek beginnen in Gorontalo. De eigenaar van het hotel heeft ons transport toegezegd, dus dat is ook erg handig. We zetten de wekker op 6:00 uur. Tot morgen!

Lieve blog-lezers,
We hebben hier gehoord dat het in Nederland erg heet is. We kunnen jullie melden dat jullie meer Balinese temperaturen hebben dan wij! Hier is het koel in de nachten en hebben soms een dekentje nodig! Gelukkig schijnt ook hier overdag de zon volop en genieten we van onze week, voordat we naar Flores vertrekken.
Ik schreef dat we in Bungaya waren aangekomen en dat we nu en paar nachten in Linkeeshome verblijven.

23 juli: Afgelopen nacht was het wat fris, wat normaal gesproken ervoor zorgt dat je lekker kunt slapen. Helaas hebben wij een slechte nacht gehad. We hadden een lawaaiige buurman die de hele nacht harde muziek heeft gedraaid! Sandi en zijn gezin waren er kapot van.
Ze putten zich uit in verontschuldigingen en uiteindelijk heeft Sandi een bevriende bestuurder  van het dorp gebeld om het te laten stoppen. Natuurlijk was hij ook al bij de buurman geweest om het gewoon netjes te vragen, maar dat had niets geholpen.
Iedereen kwam geradbraakt uit bed, maar de dag is weer begonnen en we besluiten om te vragen of Song ons naar White Sand Beach wil brengen. We kunnen daar een poosje lekker ontspannen en relaxen. Met de auto van Sandi, een Suzuki van meer dan 30 jaar oud, gaan we erheen.
Monique en ik hebben ontzettend gelachen, omdat de weg naar het strand enorm hobbelig was en dat werkte op onze lachspieren. 
We hebben enorm genoten van de prachtige golven en de heerlijk warme zon. Ook hebben we lekker geluncht in heerlijk visrestaurantje bij Budi Ayu.
Vandaag stond ook in het teken van de voorbereidingen voor de ceremonie, die morgen plaats gaat vinden. Deze ceremonie zorgt ervoor dat de straten weer mooi worden versierd en bij ieder huis komt een mooie boog van natuurlijke materialen.  Monique heeft ook meegeholpen bij het maken van de boog! 
We sluiten de dag rustig af bij Linkeeshome en gaan op tijd naar bed, want morgen om 6 uur gaat de wekker! We moeten ons op tijd klaar maken voor de ceremonie van morgen.

24 juli: Op Bali de dag van Galungan. Ik hoop dat ik het goed begrepen heb, maar dit is de dag van de overwinning van het goede op het kwade. Ze gebruiken hiervoor de Balinese kalender.
We staan dus al op tijd op en worden na het ontbijt in Balinese, traditionele kledij gehesen. Het hele gezin van Sandi helpt mee met de voorbereidingen en het aankleden van ons. Ketut, de vrouw van Sandi, is al een paar dagen druk in touw met mandjes eten, versieringen en het verzorgen van alles, wat erbij komt kijken. Op zulke dagen worden mensen die het minder hebben geholpen door middel van extra eten en ondersteuning bij de voorbereidingen.
Voordat we naar de tempel vertrekken, krijgen wij ook nog een ceremonie en uitleg van verschillende handelingen van Sandi. Ik heb nu meer begrepen van al die bakjes met versieringen en voedsel en wat de bedoeling daarachter is.
In de tempel worden we geacht op de grond plaats te nemen en laten we het allemaal maar gebeuren. Mooi om dit eens  te kunnen meemaken!

Na dit alles is het pas eind van de ochtend en kunnen we heerlijk genieten van ons zwembad bij Linkeeshome. De rest van de middag verloopt rustig en doen we een dutje, een wandelingetje en laten we Bali op ons inwerken. Voor de liefhebbers was er aan het eind van de middag nog een reiniging  bij een klein tempeltje in de buurt, afgesloten met een meditatie van Sandi. 
Het diner hadden we met zijn allen bij een heel leuk restaurantje in de buurt. We zaten met elf mensen aan tafel! Super gezellig om zo de dag met elkaar af te sluiten.

We vinden het erg leuk als jullie reageren op ons blog. Je kunt dit doen door hieronder op 'reacties' te klikken. Graag horen we of jullie het blog leuk vinden of dat jullie nog tips hebben voor ons.
​Hartelijke groeten en tot snel!

Op maandag  22 juli vertrekken we al weer naar Bungaya. Wij ( Kees en Linda) hebben in een dorpje op Oost-Bali, een klein huisje op grond van onze vriend Sandi. Hier gaan we nog een paar dagen wat uitrusten van ons werk van de afgelopen weken en van de vliegreis. Zondag 28 juli vertrekken we naar Flores en gaat het echte werk beginnen.
Song, de zoon van Sandi komt ons ophalen en onze bagage met alle extra spullen voor Flores, past net in de auto. Ook zelf passen we er nog nét bij.
De rit naar Bungaya is een belevenis op zich. Er valt zoveel te kijken. De weg is een georganiseerde chaos van auto's en brommers. Op de brommers wordt van alles meegenomen, wat in Nederland écht niet zou worden toegestaan, maar het gaat meestal goed hier. Dat komt ook doordat iedereen rustig rijdt en let op elkaar. Geen boze gezichten of kwaad getoeter hier, maar de claxon wordt gebruikt om elkaar te waarschuwen en te helpen.
Onderweg drinken we vlak aan zee een koffie bij een heel oud vrouwtje. Zij zit daar de hele dag en hoopt dat er mensen wat willen drinken. Verderop in een supermarktje gaan Monique en ik naar een toilet. Ons eerste hurktoilet. Er zullen er nog vele volgen vrees ik.....

​In Bungaya wacht ons een emotionele ontvangst. Bij de ingang van ons huisje staan speciale 'borden', gemaakt van natuurlijke materialen. We knuffelen en kijken elkaar aan. Wat heeft het lang geduurd, voordat we elkaar weer zagen! Maar wat fijn, dat we elkaar weer in gezondheid zien, na een jaar.
Ons huisje staat er mooi bij en ook het huisje waar Cees en Monique in slapen is klaar voor hen. 
Na wat bijkletsen met Sandi, worden we gevraagd om mee te gaan naar het dorp. In het dorp mogen alle kinderen vandaag vieze woorden roepen en wordt er op de hoeken van de straat aan kickboxen gedaan. Dit wordt allemaal goed georganiseerd door mensen en er mag geen agressie bij zijn. Zodra er een kind te agressief en niet sportief is, wordt er ingegrepen.  Voor ons een heel aparte ervaring, omdat we zoiets in Nederland niet kennen.
Het roepen mag dan ook alleen vandaag en moet om 17:00 uur afgelopen zijn. Want ook hier is schelden en slecht taalgebruik niet toegestaan, normaal gesproken, alleen vandaag mag het wél.
Na dit even bekeken te hebben gaan we een lekker bordje Indonesisch eten en doen we nog een spelletje. De een gaat vroeg naar bed, de ander praat nog wat na, maar het was een dag met heel wat nieuwe ervaringen. Morgen weer een nieuwe dag. Tot dan!

Lieve volgers,
Over een week is het dan eindelijk weer zover! Dan vertrekken wij, Linda en Kees én Cees en Monique, voor ons werkbezoek naar Flores. Intussen staat er al heel wat ingepakt en staan er koffers open om nog wat last minute spullen aan toe te voegen. Monique en ik appen en bellen wat af om nog wat dingen te bespreken. We genieten al van de voorpret.

Ik besefte afgelopen week hoe rijk we zijn en hoe dankbaar we moeten zijn met wat we hebben. Nog even genieten van een lekker zacht bed, kunnen plassen op een schone wc, water drinken uit de kraan en een genieten van de verkoelende wind. Allemaal zaken die in Indonesië anders zijn. Niks mis mee; maar wel weer even wennen natuurlijk.

Hieronder vinden jullie een stuk van ons programma, maar zoals ik al vertelde in het vorige blog, kan het ter plaatse helemaal anders lopen. Voor nu ziet het programma er als volgt uit:

• 20 juli: vertrek naar Indonesië. We vliegen via Jakarta, waar we een overstap hebben.
• 21 juli: aankomst op Bali, Denpasar. We overnachten in Sanur. We zijn heel blij dat Sandi ( vriend en ambassadeur van de stichting) een aantal dagen vrij heeft! Hij zal ons ophalen op het vliegveld en ons naar ons hotel brengen.
• 22 t/m 27 juli: met een gehuurde auto gaan we met Sandi naar "Linkeeshome".  Wij (Kees en Linda) zijn in de gelukkige omstandigheid dat we in Bungaya, op Oost-Bali, een klein huisje hebben waar we vakantie kunnen vieren en genieten van het mooie Balinese leven. Dit huisje staat op grond van Sandi en wordt verhuurd via Airbnb. Hier gaan we een paar dagen uitrusten van de lange reis en ons, samen met Sandi, voorbereiden op het werkbezoek op Flores.  Sandi gaat de laatste dagen alvast wat voorbereiden op Flores, want hij kan niet de hele tijd bij ons blijven.  Hij is reisleider en moet helaas de 29ste juli terug om te gaan werken.
• 28 juli: Vlucht naar Labuan Bajo op Flores.
• 29 juli t/m 4 augustus: Bezoeken we de scholen en gaan we ook naar Nggilat, het dorpje dat 4 uur varen ligt vanaf Labuan Bajo. Dagelijks hebben we activiteiten op de scholen en ook de boekhandelaar wordt natuurlijk aangedaan. Daarnaast gaan we in de middaguren naar de sponsor-scholieren van de middelbare scholen. We gaan ook weer kennismaken met twee nieuwe leerlingen! Van deze activiteiten zal ik ook een uitgebreider blog bijhouden.
• 5 augustus: terugvlucht naar Bali. 

Daarna gaan we nog een aantal weken van ons huisje genieten en blijven Cees en Monique nog een paar dagen in Sanur.
We hopen dat jullie weer zullen genieten van de verhalen op Flores en vinden het leuk als jullie reacties geven om ons aan te moedigen!
Hartelijke groeten en tot snel in Indonesië!
Linda van Beusekom

Voor ons heeft de winter lang geduurd. Vorig jaar zijn we twee keer naar Indonesië geweest, maar dit jaar gaan we "maar" één keer. Wat kan een mens verlangen naar zijn tweede thuisland!
Indonesië geeft ons altijd weer dat gevoel van thuiskomen. We hebben daar vrienden en er ligt ook altijd weer een boel werk op ons te wachten.
 
​Intussen zijn de tickets gekocht en dit jaar gaan Cees en Monique Kleywegt met ons mee. Monique is een nicht van mij en haar man Cees is bestuurslid van Tolong Flores. Ze zijn enorm geïnteresseerd in het werk van Tolong Flores en gaan nu in levende lijve zien en ervaren hoe het is in Indonesië en natuurlijk op Flores. Voor hun is het een compleet nieuwe ervaring om zo ver te gaan vliegen. Ik weet zeker dat ze deze reis nooit meer zullen vergeten.

Voor ons komt de reis nu snel dichterbij. Er staan al tassen klaar met knuffeltjes, stuiterballen, kinderkleertjes en Lego. Natuurlijk moeten we zelf ook nog wat kleding mee, al is dat niet het hoofdbestanddeel van onze bagage.
Ook Monique en Cees nemen veel spulletjes mee voor de kinderen. Dit jaar zal er veel zijn voor de kinderen in Nggilat. Daar is veel schade ontstaan door de overstromingen die in maart plaatsvonden.

We vliegen op 20 juli met Garuda Indonesia naar Bali. Daar gaan we eerst een paar dagen bijkomen van de vluchten. Op 28 juli vliegen we dan door naar Flores. Dan gaat het échte werk beginnen.
We zijn bezig met de planning en we hopen ons daar aan te  kunnen houden. Tegen beter weten in eigenlijk, want in Indonesië is het ons eigenlijk nog nooit gelukt om de planning volledig te volgen....Dit komt door de andere mentaliteit van de Indonesiër én door de taalbarrière. Misverstanden ontstaan snel als je elkaar niet altijd precies begrijpt. Gelukkig doet niemand moeilijk en wij dus ook niet, want er wordt veel opgelost met een hartelijke lach!

We zullen op Flores de twee basisscholen bij Labuan Bajo gaan bezoeken en ook gaan we twee dagen naar Nggilat, waar Elias een kleuterschool is gestart. Nggilat ligt ongeveer 4 uur varen van Labuan Bajo en is met de auto, over land, haast niet te bereiken. Met de brommer doe je er ongeveer 12 uur over..... Dus gaan we met de boot.
​Vorig jaar zijn Kees en ik daar voor het eerst geweest en dat was een fantastische ervaring. Wat een leven... zo puur en eerlijk. Hartelijkheid alom en ook veel nieuwsgierigheid van de mensen uit het dorp naar ons leven in Nederland.
Het is erg leuk om dit straks met Monique en Cees te kunnen delen. Wat een ervaring zal dat zijn!

Nog 6 weken en dan is het zover....
Binnenkort zal het bestuur van Tolong Flores nog een keer vergaderen en dan zullen er afspraken gemaakt worden over de te besteden gelden. We hebben dit jaar gelukkig een mooie bedrag door de fantastische acties die twee scholen in Koudekerk aan den Rijn en Aarlanderveen hebben gehouden. Het maakt me blij als kinderen hier in Nederland, hun best doen voor kinderen in Indonesië! Maar ook veel vaste donateurs en belangstellenden maken ons werk mogelijk en daar bedank ik iedereen dan ook heel hartelijk voor!