Lieve blogvolgers,
We zijn toegekomen aan de laatste dag bij de scholen. We nemen afscheid en hopen volgend jaar weer terug te komen. Iedereen vindt het jammer dat het voor dit jaar weer is afgelopen. We hebben wel een goed gevoel over de afgelopen week. We zijn heel productief geweest en hebben kunnen doen wat we in gedachten hadden. Het programma zat goed in elkaar en we hadden nagenoeg geen tegenslag. De Indonesische jam karet (elastieken tijd) was deze week niet van toepassing.

3 augustus: We gaan vandaag eerst naar Nanga Nae. We hebben afgesproken om 9:00 uur en ook de boekhandelaar, Mr. Rohmad, is zowaar op tijd en op de goede plaats! In zijn pick-up staat een tafeltennistafel, ballen en meerdere dozen met boeken.
Bij aankomst zwermen de kinderen om ons heen en willen ons allemaal nog een handje of een 'box' geven. Ik moet wel lachen want iedereen wordt begroet met "hello mister", ook de dames. 
De spullen worden uitgeladen en er worden foto's gemaakt. Daarna volgt nog een kleine toespraak en voor allemaal is er een leuk t-shirt met design van de Manggarai.
We ontmoeten, dit keer op school, ook de leerlingen van de junior highschool. Met Aina en Yanti gaat het goed. Ze hebben hun rapport meegebracht om aan ons te laten zien. We ontmoeten ook twee nieuwe leerlingen: een jongen en een meisje. Hun namen zijn Irwansyah en Teresia (afgekort naar Titin). We schudden de ouders de hand en maken afspraken over de communicatie. Meester Ali gaat dat op zich nemen. Heel handig dat dit tegenwoordig via Whats App kan!

​We stappen allemaal in de pick-up van Mr. Rohmad. In de laadbak kun je zitten en staan en zo gaan we naar de school in Gorontalo. We hebben weer heel wat bekijks en iedereen lacht en zwaait naar ons. Intussen zit ik met Mr. Rohmat in de cabine en we proberen wat Indonesisch te praten, want hij spreekt nauwelijks Engels.. We zijn zo druk aan de babbel, dat hij vergeet de afslag naar de school te nemen en te ver doorrijdt.  Dus keren maar met iedereen en alsnog de weg naar Gorontalo in.
Ik heb de indruk dat die weg ieder jaar slechter wordt. Het is een en al kuilen en hobbels met stenen. Achterop hadden ze het dus niet gemakkelijk!
Aangekomen bij de school doen we bijna dezelfde dingen als in Nanga Nae. Ook hier worden wat spullen afgeleverd en zitten de ouders van de leerlingen voor de junior highschool al te wachten. Wat was het leuk om Adim en Sufrandi weer te zien! Adim was nog langer geworden en Sufrandi is nog steeds een klein mannetje, maar toch ook wel gegroeid. Ik heb met hen even gepraat en helaas stelt het Engels op de school bij hun niet zoveel voor. Ik heb ze op het hart gedrukt om toch vooral te blijven studeren! Ook in Gorontalo hebben we weer twee nieuwe kinderen toe kunnen voegen aan het programma voor ondersteuning. Zij heten Irma en Eka. Het contact met hun families verliep ook heel spontaan. Ze gaan in ieder geval een betaalrekening openen om het geld, dat per kwartaal word gestort, te kunnen innen.
Daarna nemen we afscheid van de kinderen en stappen we achterin een andere pick-up. We gaan lunchen aan zee met de leerkrachten van deze school. Ze hebben zich uitgesloofd. Heerlijk eten met vis en allerlei soorten fruit. Cees en ik zijn dol op de Marquisa (zie foto), ook al ziet het er erg snotterig uit. Uiteindelijk gaan we halverwege de middag naar ons hotel.
Hier worden we later nog opnieuw bezocht door Ibu Maria en Juliana. Ze komen nog een cadeautje brengen. Monique en ik krijgen een prachtig Flores-pakje (broekrok met blouse) en de mannen een lekker zakje met koffiesnoepjes, de Kopiko. We voelen ons verwend en het afscheid verloopt emotioneel. Met veel beloftes voor volgend jaar.

We drinken gezamenlijk nog een drankje, want het werkbezoek zit er nu officieel op. Een drukke week, waarin we ontzettend veel hebben gedaan en meegemaakt. We kunnen terugkijken op een heel geslaagde week!
De zondag benutten we om nog wat rond te kijken in Labuan Bajo en te relaxen in een zwembad in de buurt. Morgen, maandag, vertrekken we weer naar Bali en gaan daar ieder ons weegs. Cees en Monique nog een aantal dagen in Sanur en Kees en ik gaan naar ons huisje op Oost-Bali. We hebben het gezellig gehad!
Mijn blog komt nu ook ten einde voor dit jaar. Ik heb het heel fijn gevonden om onze ervaringen met jullie te delen. Het helpt mij om zaken te verwerken en goed te overdenken. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Heel veel groetjes van ons allen, Linda, Kees, Monique en Cees.

Lieve volgers,
We zijn intussen al bijna aan het einde van ons werkbezoek. Er resten ons nog maar een paar dagen. We zijn onderhand wel wat moe en een beetje toe aan een dag zonder bezigheden, maar we houden nog even vol. Op dit moment zijn we in Nggilat en gaan we de kleuterschool en de basisschool bezoeken. Elias en de Kezen hebben al gesprekken gevoerd over de te nemen stappen met de kleuterschool en de samenwerking met de basisschool. Het zou te ver gaan om in mijn blog inhoud van gesprekken weer te geven, daarom houd ik mij vooral bezig met onze indrukken en ervaringen. Dat is voor jullie ook veel leuker om te lezen. Maar één ding kan ik jullie alvast wel vertellen. We hebben véél geld geïnvesteerd in boeken en materialen, omdat er extra geld was ingezameld i.v.m. de overstromingen in maart. De scholen waren enorm blij met deze extra impuls. Zeker de school in Gorontalo was zwaar getroffen en weer bijna terug bij af. Nu hebben ze voldoende boeken en kunnen de kinderen weer spelen en leren.

2 augustus: We zijn er vroeg bij. Gisteravond was er nog lang muziek van de feestavond en de ochtend begint al vroeg door alle geluiden van het dorp. We horen kippen, hanen en honden: een betere wekker kun je niet hebben (als je er van houdt, tenminste). Maar goed, slaap halen we wel weer in op een ander moment.
Het ontbijt bestaat uit brood! met ei en chocoladepasta. Dat hadden we niet verwacht. Na het ontbijt lopen we naar de Paud, de kleuterschool. De kleutertjes komen allemaal binnen en de meesten hebben er zin in. Er wordt gezongen en daarna is het tijd om de tekeningen uit Nederland uit te delen. Op de school van Kees hebben de kinderen tekeningen gemaakt voor hen.
Omdat er door de overstroming weinig meer van hun spulletjes over is, hebben we voor ieder kind een knuffeltje en ook een tas met Duplo en zakken met Lego. Iedereen is er heel blij mee. De foto's hierboven zeggen genoeg.
Vervolgens gaan we door naar de SDK, de basisschool van Nggilat. Hier staan de kinderen op ons te wachten en krijgen we van alle kinderen een hand. We worden hartelijk begroet door de directeur en de leerkrachten. Eenmaal binnen krijgen we koffie met wat lekkers. (Weer iets zoets in een bananenblad. Ik vind het lekker, maar Kees rilt ervan.) Er wordt door een aantal kinderen voor ons gezongen. Een lied met bewegingen en natuurlijk ook het Indonesische volkslied. Volgens mij hebben ze hiervoor de beste zangers uitgekozen, want het klinkt al een auditie van 'Indonesia got talent'.
De directeur vertelt iets over de huidige situatie van de school en hij mag een voorstel indienen bij de stichting. Dit zal dan worden besproken binnen het bestuur. De school heeft een aantal goede lokalen, maar de vloeren zijn slecht. Ook is er een grote behoefte aan materialen. 
Nadat alle kinderen een stuiterbal hebben gekregen en een tekening uit Nederland gaan we terug naar het huis van Elias. We gaan ons bezoek aan Nggilat afronden.
Na een vroege lunch lopen we naar het strand, waar we nog een aardig poosje moeten wachten op de boot, maar rond half twee is het dan zover. We varen weer terug naar Labuan Bajo. Een prachtige boottocht van vierenhalf uur, waarbij praten onmogelijk is, vanwege het lawaai van de boot.
Tegen de avond komen we vermoeid aan, maar wat een belevenissen! Tijd om alle indrukken te verwerken komt volgende week wel, denk ik.
We eten in het hotel en slapen daarna als een roos, na de korte nacht in Nggilat. Morgen gaan we afsluiten op de scholen rond Labuan Bajo. Dag allemaal!

Lieve bloglezers,
Deinend op de golven van de zee, in de boot vanuit Nggilat, schrijf ik mijn blog aan jullie. De boottocht duurt ongeveer 4 uur en het is voor mij altijd weer overweldigend om hier te varen. Hier voel ik me écht aan de andere kant van de wereld. Een met de omgeving van bergen, zee en vulkanen. Dit keer maar een blog van een dag, omdat ik veel te vertellen heb over gisteren.

1 augustus: Zoals iedere dag hier op Flores staan we weer op tijd op. Na het ontbijt gaan we met de bemo naar de haven. We hebben heel wat spullen bij ons voor het dorp Nggilat. Monique heeft een tas vol met knuffeltjes en duplo en ik heb een tas met knuffeltjes, lego en kinderkleding. Ook zitten er nog cadeautjes bij voor het gezin van Elias. We gaan vier uur varen op een 'knetterboot' langs de noordkust van Flores. Ergens halverwege de boottocht heeft Elias al een vroege lunch voor ons. Hij heeft eten meegenomen vanuit Labuan Bajo. Lekker smikkelen uit een bakje.
Het laatste uur op de boot was wat heftig, omdat door de wind de golven hoger werden. Dus allemaal goed zitten en de bagage afdekken voor het spatwater. Geen moment was het beangstigend, maar het was wél avontuurlijk. Cees genoot zichtbaar, maar die is dan ook gewend om met zijn schoonvader  te gaan varen.

In Nggilat worden we hartelijk ontvangen. We zitten met de kindertjes van de kleuterschool (in het Indonesisch Paud) en de ouders in een mooi traditioneel dorpshuis. Natuurlijk wat toespraakjes en dankwoorden, maar ook weer eten met z'n allen. Door een aantal moeders was er vers gekookt, dus je kunt wel zeggen, dat we twee keer hebben geluncht vandaag.
Na afloop komen we een beetje bij in het huis van Elias. Hier zullen we ook slapen vannacht. Er zijn voor ons twee slaapkamers gecreëerd. met een prima matras op de grond, met kussens en dekens. De douche is hier een mandibak. Dit is een bak met water in een hokje en een pannetje. Je kunt je op die manier ook prima wassen.
Eind van de middag maken we een wandeling naar het land van Elias en zijn vrouw. Ook badderen we wat in de rivier.

Na het avondeten is er een feestavond in het dorp. Het hele dorp loopt uit om een kandidaat voor de universiteit te feliciteren. Er wordt geld gedoneerd door iedereen, naar vermogen. Daarna nemen ze deel aan de feestavond, waarbij ook weer eten is. Vandaag eten we dus ook twee keer avondeten! Een voedzame dag dus.
Na het eten wordt er gedanst en natuurlijk komen wij daar ook niet onderuit: we moeten wel meedoen. We zetten de schroom opzij en gaan met de voetjes van de vloer. Dit wordt enorm gewaardeerd. Monique en ik hebben heel wat oude mannetjes ten dans gevraagd en ze glommen van plezier. Ook onze mannen lieten zich niet onberoerd en vroegen verschillende dames ten dans.
De dansen verschilden van foxtrot tot modern en ook dansten we een traditionele Manggaraidans.
Morgen staat er weer het een en ander op het programma, dus rond elf uur houden we het voor gezien en gaan we proberen te slapen. Het bleef nog lang onrustig in Nggilat....
Tot zover maar weer. Veel groetjes uit Flores!