Blog 6: Werkbezoek Stichting Tolong Flores

Lieve blog-lezers,
Eindelijk is het dan zover. Het werkbezoek gaat nu écht van start! We hebben het programma vastgesteld en het vervoer is geregeld. Song, de zoon van Sandi, helpt ons met vertalen en  met eventuele andere voorkomende zaken, die makkelijker gaan als je Indonesiër bent. Super fijn dat hij ons helpt!

Maandag 29 juli: Om 6:15 uur gaat de wekker. We worden vanochtend op de school in Gorontalo verwacht. Na een simpel ontbijtje met bananenpannenkoek of een omelet gaan we in een taxi naar Gorontalo.
We rijden Labuan Bajo uit en na ongeveer vijftien minuten nemen we de onverharde weg naar de school. Aan deze weg is in al die jaren nog niets verbeterd en hij is dan ook erg slecht met stenen en kuilen.
De weg is is niet best, maar de ontvangst is allerhartelijkst! De leerkrachten sluiten ons in de armen en Cees en Monique worden voorgesteld. Ze zijn enorm blij hen te zien en er is natuurlijk weer hilariteit over het feit dat de mannen allebei Kees heten. Ze denken vast dat alle mannen in Nederland Kees heten! Hahahaha...
We horen dat de directeur, ibu Maria niet fit is en later komt. Intussen neemt een leerkracht de honneurs waar en gaan de kinderen voor ons zingen en dansen. Natuurlijk moeten we zelf ook meedoen met de dansen. Ook dit geeft veel hilariteit, want Kees zou Kees niet zijn als hij het natuurlijk lekker allemaal fout doet en ook Cees doet mee aan de act.
Monique en ik doen ons best om het geheel allemaal te volgen en dan is het jammer dat het liedje net is afgelopen, als je het door begint te krijgen.
Intussen komen Ibu Maria en ook Juliana bij de school aan. Juliana is de leerkracht Engels op deze school.  Zij heeft met een aantal jongens een samenspraak geoefend in het Engels. Ze brengen het er goed vanaf. Ze wilden natuurlijk laten zien dat haar lessen resultaat opleveren.

Na al het dansen en zingen is het tijd voor serieus overleg. De kinderen spelen buiten en wij nemen plaats aan tafels, waar water en wat lekkers opstaan. Er zijn vanuit de leraren veel woorden van dank voor alle jaren dat we weer terugkomen naar Gorontalo. Ze voelen zich bezwaard dat er veel van de spullen, die we hebben gedoneerd door het water van de overstroming zijn verwoest. We hebben daar ook naar gekeken en zijn daar best van onder de indruk. Al die waardevolle boeken en materialen liggen er nog als stille getuigen, onbruikbaar. Natuurlijk benadrukken we, dat we het vooral heel erg voor hén vinden en dat we gaan proberen zoveel mogelijk te herstellen wat verloren is gegaan.

We maken tijdens dit gesprek afspraken over de tijd dat we naar de boekhandelaar gaan om bestellingen vast te stellen. We worden ook nog uitgenodigd voor een 'personeelsuitje'. Zaterdagmiddag gaan we ergens met hen naar een waterval om daar te zwemmen en op te frissen. Erg leuk!
Monique en ik hebben veel plezier met de kinderen en leren het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Indonesisch. Erg lastig die woorden, maar we moeten goed oefenen, want zaterdag moeten we het kunnen!

De ochtend vliegt voorbij en we lunchen bij ons favoriete eettentje. Kees eet natuurlijk mie goreng. Ik had niet anders verwacht.
We rusten in de middag en genieten in de avond van een lekkere maaltijd in Labuan Bajo. De eerste werkdag op Flores zit erop. We hebben veel beleefd en we kunnen niet alles vertellen, dat komt later bij stukjes en beetjes thuis wel, denk ik.
Morgen gaan we naar Nanga Nae. Weer nieuwe indrukken en nieuwe gesprekken. Al die blije gezichten geven ons een heerlijk gevoel, dus we gaan tevreden slapen. Tot morgen!