Lieve blogvolgers,
We zijn toegekomen aan de laatste dag bij de scholen. We nemen afscheid en hopen volgend jaar weer terug te komen. Iedereen vindt het jammer dat het voor dit jaar weer is afgelopen. We hebben wel een goed gevoel over de afgelopen week. We zijn heel productief geweest en hebben kunnen doen wat we in gedachten hadden. Het programma zat goed in elkaar en we hadden nagenoeg geen tegenslag. De Indonesische jam karet (elastieken tijd) was deze week niet van toepassing.

3 augustus: We gaan vandaag eerst naar Nanga Nae. We hebben afgesproken om 9:00 uur en ook de boekhandelaar, Mr. Rohmad, is zowaar op tijd en op de goede plaats! In zijn pick-up staat een tafeltennistafel, ballen en meerdere dozen met boeken.
Bij aankomst zwermen de kinderen om ons heen en willen ons allemaal nog een handje of een 'box' geven. Ik moet wel lachen want iedereen wordt begroet met "hello mister", ook de dames. 
De spullen worden uitgeladen en er worden foto's gemaakt. Daarna volgt nog een kleine toespraak en voor allemaal is er een leuk t-shirt met design van de Manggarai.
We ontmoeten, dit keer op school, ook de leerlingen van de junior highschool. Met Aina en Yanti gaat het goed. Ze hebben hun rapport meegebracht om aan ons te laten zien. We ontmoeten ook twee nieuwe leerlingen: een jongen en een meisje. Hun namen zijn Irwansyah en Teresia (afgekort naar Titin). We schudden de ouders de hand en maken afspraken over de communicatie. Meester Ali gaat dat op zich nemen. Heel handig dat dit tegenwoordig via Whats App kan!

​We stappen allemaal in de pick-up van Mr. Rohmad. In de laadbak kun je zitten en staan en zo gaan we naar de school in Gorontalo. We hebben weer heel wat bekijks en iedereen lacht en zwaait naar ons. Intussen zit ik met Mr. Rohmat in de cabine en we proberen wat Indonesisch te praten, want hij spreekt nauwelijks Engels.. We zijn zo druk aan de babbel, dat hij vergeet de afslag naar de school te nemen en te ver doorrijdt.  Dus keren maar met iedereen en alsnog de weg naar Gorontalo in.
Ik heb de indruk dat die weg ieder jaar slechter wordt. Het is een en al kuilen en hobbels met stenen. Achterop hadden ze het dus niet gemakkelijk!
Aangekomen bij de school doen we bijna dezelfde dingen als in Nanga Nae. Ook hier worden wat spullen afgeleverd en zitten de ouders van de leerlingen voor de junior highschool al te wachten. Wat was het leuk om Adim en Sufrandi weer te zien! Adim was nog langer geworden en Sufrandi is nog steeds een klein mannetje, maar toch ook wel gegroeid. Ik heb met hen even gepraat en helaas stelt het Engels op de school bij hun niet zoveel voor. Ik heb ze op het hart gedrukt om toch vooral te blijven studeren! Ook in Gorontalo hebben we weer twee nieuwe kinderen toe kunnen voegen aan het programma voor ondersteuning. Zij heten Irma en Eka. Het contact met hun families verliep ook heel spontaan. Ze gaan in ieder geval een betaalrekening openen om het geld, dat per kwartaal word gestort, te kunnen innen.
Daarna nemen we afscheid van de kinderen en stappen we achterin een andere pick-up. We gaan lunchen aan zee met de leerkrachten van deze school. Ze hebben zich uitgesloofd. Heerlijk eten met vis en allerlei soorten fruit. Cees en ik zijn dol op de Marquisa (zie foto), ook al ziet het er erg snotterig uit. Uiteindelijk gaan we halverwege de middag naar ons hotel.
Hier worden we later nog opnieuw bezocht door Ibu Maria en Juliana. Ze komen nog een cadeautje brengen. Monique en ik krijgen een prachtig Flores-pakje (broekrok met blouse) en de mannen een lekker zakje met koffiesnoepjes, de Kopiko. We voelen ons verwend en het afscheid verloopt emotioneel. Met veel beloftes voor volgend jaar.

We drinken gezamenlijk nog een drankje, want het werkbezoek zit er nu officieel op. Een drukke week, waarin we ontzettend veel hebben gedaan en meegemaakt. We kunnen terugkijken op een heel geslaagde week!
De zondag benutten we om nog wat rond te kijken in Labuan Bajo en te relaxen in een zwembad in de buurt. Morgen, maandag, vertrekken we weer naar Bali en gaan daar ieder ons weegs. Cees en Monique nog een aantal dagen in Sanur en Kees en ik gaan naar ons huisje op Oost-Bali. We hebben het gezellig gehad!
Mijn blog komt nu ook ten einde voor dit jaar. Ik heb het heel fijn gevonden om onze ervaringen met jullie te delen. Het helpt mij om zaken te verwerken en goed te overdenken. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Heel veel groetjes van ons allen, Linda, Kees, Monique en Cees.

Lieve volgers,
We zijn intussen al bijna aan het einde van ons werkbezoek. Er resten ons nog maar een paar dagen. We zijn onderhand wel wat moe en een beetje toe aan een dag zonder bezigheden, maar we houden nog even vol. Op dit moment zijn we in Nggilat en gaan we de kleuterschool en de basisschool bezoeken. Elias en de Kezen hebben al gesprekken gevoerd over de te nemen stappen met de kleuterschool en de samenwerking met de basisschool. Het zou te ver gaan om in mijn blog inhoud van gesprekken weer te geven, daarom houd ik mij vooral bezig met onze indrukken en ervaringen. Dat is voor jullie ook veel leuker om te lezen. Maar één ding kan ik jullie alvast wel vertellen. We hebben véél geld geïnvesteerd in boeken en materialen, omdat er extra geld was ingezameld i.v.m. de overstromingen in maart. De scholen waren enorm blij met deze extra impuls. Zeker de school in Gorontalo was zwaar getroffen en weer bijna terug bij af. Nu hebben ze voldoende boeken en kunnen de kinderen weer spelen en leren.

2 augustus: We zijn er vroeg bij. Gisteravond was er nog lang muziek van de feestavond en de ochtend begint al vroeg door alle geluiden van het dorp. We horen kippen, hanen en honden: een betere wekker kun je niet hebben (als je er van houdt, tenminste). Maar goed, slaap halen we wel weer in op een ander moment.
Het ontbijt bestaat uit brood! met ei en chocoladepasta. Dat hadden we niet verwacht. Na het ontbijt lopen we naar de Paud, de kleuterschool. De kleutertjes komen allemaal binnen en de meesten hebben er zin in. Er wordt gezongen en daarna is het tijd om de tekeningen uit Nederland uit te delen. Op de school van Kees hebben de kinderen tekeningen gemaakt voor hen.
Omdat er door de overstroming weinig meer van hun spulletjes over is, hebben we voor ieder kind een knuffeltje en ook een tas met Duplo en zakken met Lego. Iedereen is er heel blij mee. De foto's hierboven zeggen genoeg.
Vervolgens gaan we door naar de SDK, de basisschool van Nggilat. Hier staan de kinderen op ons te wachten en krijgen we van alle kinderen een hand. We worden hartelijk begroet door de directeur en de leerkrachten. Eenmaal binnen krijgen we koffie met wat lekkers. (Weer iets zoets in een bananenblad. Ik vind het lekker, maar Kees rilt ervan.) Er wordt door een aantal kinderen voor ons gezongen. Een lied met bewegingen en natuurlijk ook het Indonesische volkslied. Volgens mij hebben ze hiervoor de beste zangers uitgekozen, want het klinkt al een auditie van 'Indonesia got talent'.
De directeur vertelt iets over de huidige situatie van de school en hij mag een voorstel indienen bij de stichting. Dit zal dan worden besproken binnen het bestuur. De school heeft een aantal goede lokalen, maar de vloeren zijn slecht. Ook is er een grote behoefte aan materialen. 
Nadat alle kinderen een stuiterbal hebben gekregen en een tekening uit Nederland gaan we terug naar het huis van Elias. We gaan ons bezoek aan Nggilat afronden.
Na een vroege lunch lopen we naar het strand, waar we nog een aardig poosje moeten wachten op de boot, maar rond half twee is het dan zover. We varen weer terug naar Labuan Bajo. Een prachtige boottocht van vierenhalf uur, waarbij praten onmogelijk is, vanwege het lawaai van de boot.
Tegen de avond komen we vermoeid aan, maar wat een belevenissen! Tijd om alle indrukken te verwerken komt volgende week wel, denk ik.
We eten in het hotel en slapen daarna als een roos, na de korte nacht in Nggilat. Morgen gaan we afsluiten op de scholen rond Labuan Bajo. Dag allemaal!

Lieve bloglezers,
Deinend op de golven van de zee, in de boot vanuit Nggilat, schrijf ik mijn blog aan jullie. De boottocht duurt ongeveer 4 uur en het is voor mij altijd weer overweldigend om hier te varen. Hier voel ik me écht aan de andere kant van de wereld. Een met de omgeving van bergen, zee en vulkanen. Dit keer maar een blog van een dag, omdat ik veel te vertellen heb over gisteren.

1 augustus: Zoals iedere dag hier op Flores staan we weer op tijd op. Na het ontbijt gaan we met de bemo naar de haven. We hebben heel wat spullen bij ons voor het dorp Nggilat. Monique heeft een tas vol met knuffeltjes en duplo en ik heb een tas met knuffeltjes, lego en kinderkleding. Ook zitten er nog cadeautjes bij voor het gezin van Elias. We gaan vier uur varen op een 'knetterboot' langs de noordkust van Flores. Ergens halverwege de boottocht heeft Elias al een vroege lunch voor ons. Hij heeft eten meegenomen vanuit Labuan Bajo. Lekker smikkelen uit een bakje.
Het laatste uur op de boot was wat heftig, omdat door de wind de golven hoger werden. Dus allemaal goed zitten en de bagage afdekken voor het spatwater. Geen moment was het beangstigend, maar het was wél avontuurlijk. Cees genoot zichtbaar, maar die is dan ook gewend om met zijn schoonvader  te gaan varen.

In Nggilat worden we hartelijk ontvangen. We zitten met de kindertjes van de kleuterschool (in het Indonesisch Paud) en de ouders in een mooi traditioneel dorpshuis. Natuurlijk wat toespraakjes en dankwoorden, maar ook weer eten met z'n allen. Door een aantal moeders was er vers gekookt, dus je kunt wel zeggen, dat we twee keer hebben geluncht vandaag.
Na afloop komen we een beetje bij in het huis van Elias. Hier zullen we ook slapen vannacht. Er zijn voor ons twee slaapkamers gecreëerd. met een prima matras op de grond, met kussens en dekens. De douche is hier een mandibak. Dit is een bak met water in een hokje en een pannetje. Je kunt je op die manier ook prima wassen.
Eind van de middag maken we een wandeling naar het land van Elias en zijn vrouw. Ook badderen we wat in de rivier.

Na het avondeten is er een feestavond in het dorp. Het hele dorp loopt uit om een kandidaat voor de universiteit te feliciteren. Er wordt geld gedoneerd door iedereen, naar vermogen. Daarna nemen ze deel aan de feestavond, waarbij ook weer eten is. Vandaag eten we dus ook twee keer avondeten! Een voedzame dag dus.
Na het eten wordt er gedanst en natuurlijk komen wij daar ook niet onderuit: we moeten wel meedoen. We zetten de schroom opzij en gaan met de voetjes van de vloer. Dit wordt enorm gewaardeerd. Monique en ik hebben heel wat oude mannetjes ten dans gevraagd en ze glommen van plezier. Ook onze mannen lieten zich niet onberoerd en vroegen verschillende dames ten dans.
De dansen verschilden van foxtrot tot modern en ook dansten we een traditionele Manggaraidans.
Morgen staat er weer het een en ander op het programma, dus rond elf uur houden we het voor gezien en gaan we proberen te slapen. Het bleef nog lang onrustig in Nggilat....
Tot zover maar weer. Veel groetjes uit Flores!

Hallo allemaal,
Op het moment van schrijven is het alweer 1 augustus. Mijn blog moest een paar dagen wachten, want de dagen waren vol! We hebben heel wat beleefd en gedaan. Ik heb nu tijd gemaakt om mijn blog te schrijven. Het is zes uur in de ochtend. De dag in Labuan Bajo is al begonnen. Beneden in het hotel wordt alweer gewassen, auto's rijden, hanen kraaien en de Imam was al om vijf uur present. Maar dat is hier geen probleem, want het uitzicht op ons balkon is prachtig. Op de foto hierboven zie je de baai van Labuan Bajo.
Op de achtergrond heb ik een muziekje. Het is "Have I told you lately' van Van Morrison. Mijn schoonzus Jenny had dat gestuurd als herinnering aan mijn overleden broer Wim. Fijn om even hier in Indonesië aan hem te denken. Ik weet dat hij onze stichting een mooi initiatief vond. Ik vind het nog altijd jammer dat hij niet de kans kreeg om ook eens met ons mee te gaan. Hij zou het geweldig hebben gevonden! Maar ik ga er maar vanuit dat hij in gedachten met ons meereist.
Ik ga jullie vertellen over de afgelopen twee dagen. Veel leesplezier!

30 juli: Ons bezoek in Nanga Nae staat op de planning. Net als gisteren gaan we al op tijd op pad. We halen Song op en rijden naar de school. Nanga Nae ligt tien minuten verder rijden dan Gorontalo. In Nanga Nae staat ons een verassing te wachten. Wat een ontvangst!
We moeten plaatsnemen en een aantal kinderen gaat een dans voor ons doen. Een half jaar geleden ongeveer is een Nederlandse studente van de hogeschool voor dans, Sandra van Brenkelen, via ons in contact gekomen met de scholen. Ze heeft hier de kinderen en leraren zó enthousiast gemaakt dat ze de dansen nog regelmatig doen en ook veel oefenen. Het was een echte show!
Ik heb begrepen dat ze zelfs op officiële gelegenheden worden gevraagd om te komen optreden!
Natuurlijk moeten wij ook allemaal weer meedoen en Monique en ik redden ons wel. Kees zou natuurlijk Kees niet zijn als hij niet samen met leraar Ali er ook nog wat extra geks bij verzint.
Het was een enorm leuke ontvangst met veel vrolijkheid en hartelijke woorden van weerskanten. 
We zijn ook blij om te zien dat deze school meedoet met het initiatief van 'Trash Hero'. Dit is een beweging over de hele wereld die het opruimen van afval in groepen én individueel stimuleert. Hier hoort ook een lesprogramma bij. Super dat ze dit hebben opgepakt!
Na deze ontvangst gaan we over tot het officiële gedeelte dat plaatsvindt in de lerarenkamer. De kinderen gaan naar de lokalen of mogen vrij spelen. Dat is hier in Indonesië niet zo'n probleem.
De bespreking neemt een uurtje in beslag en daarna blijven we nog om wat foto's te nemen en contact te maken met de leraren en kinderen. Het lukt me zowaar om een klein gesprekje te kunnen voeren met wat juffen! Natuurlijk erg oppervlakkig, maar vergeleken met andere jaren kom ik écht al verder. Ik ben blij dat mijn studeren toch een beetje zijn vruchten gaat afwerpen.
Als we rondkijken op de school zien we dat de gevolgen van de overstromingen in Nanga Nae iets minder zichtbaar zijn, omdat de school wat hoger ligt. Hier is niet alles verloren en hebben ze alleen in een paar lokalen schade. Er werd wel verteld dat de meeste mensen in die periode de heuvels zijn ingevlucht om aan het water te ontkomen. Het lijkt me een vreselijke situatie.

Na een hartelijk afscheid, waarbij we weten dat we zaterdag nog gelukkig terugkomen, gaan we op naar de lunch in onze vertrouwde tentje. Raad eens wat Kees neemt? Mie goreng natuurlijk!
In de middag besluiten we om bij een hotel in de buurt te gaan zwemmen. Dat mag tegen betaling. We genieten daar van het uitzicht op de zee, terwijl we lekker zonnen en dobberen.
In de avond eten we in Labuan Bajo. Ons hotel staat wat buiten de drukke straten en Monique en ik vinden het prima om een stukje te lopen. De mannen hebben er lol in om een 'ojack' te nemen. Een 'ojack' is een brommer, waarbij je na overleg gewoon achterop stapt. Bijna alle brommers willen wel iemand meenemen tegen een kleine betaling. We zien dan ook vaak dat de mannen ons voorbij rijden, prinsheerlijk achterop. Cees  geniet er enorm van om op deze manier ergens te komen.

31 juli: Tijd om naar de boekhandelaar te gaan. De mannen, Kees en Cees, hebben er een kluif aan! Ze hebben de hele ochtend, tot 13:00 uur gezeten. Veel is er gepraat, onderhandeld, geschrapt en opnieuw berekend. Maar het is gelukt! Fijn om iedere school te kunnen helpen met school- en speelmaterialen. Het geld voor de noodhulp konden we goed besteden en we zullen daar natuurlijk bij thuiskomst meer over kunnen vertellen.
Monique en ik hadden een andere missie. Wij gingen met een oud-leraar van Gorontalo mee naar zijn school op zo'n elf kilometer van Labuan Bajo. Wat een belevenis was dat! We zaten in een pick-up, waarbij ze wat oude autostoelen achterin hadden gemonteerd. We zaten daar als prinsessen met onze haren in de wind. We zagen het prachtige Flores aan ons voorbijtrekken! De school hebben we bekeken en daar brengen we verslag van uit aan het bestuur. We hebben daar ook veel foto's gemaakt. Terug hebben we met de bemo gereisd. 
Na een late lunch zijn we op de boot gestapt om naar Seraya Kecil te varen. We hebben daar al vaker gesnorkeld. De boottocht was prachtig en het eiland ook, alleen viel het snorkelen tegen, omdat het water erg laag stond. Toch is het een heerlijke middag en knetteren we op de boot terug naar Labuan Bajo. We eten vis in de haven en ik ga vroeg naar bed, want morgen gaan we naar Nggilat! 
Daar ga ik jullie meer over vertellen in het volgende blog. Groetjes van ons allemaal, Linda, Kees, Cees en Monique.