Blog 7: werkbezoek Tolong Flores 2019

Hallo allemaal,
Op het moment van schrijven is het alweer 1 augustus. Mijn blog moest een paar dagen wachten, want de dagen waren vol! We hebben heel wat beleefd en gedaan. Ik heb nu tijd gemaakt om mijn blog te schrijven. Het is zes uur in de ochtend. De dag in Labuan Bajo is al begonnen. Beneden in het hotel wordt alweer gewassen, auto's rijden, hanen kraaien en de Imam was al om vijf uur present. Maar dat is hier geen probleem, want het uitzicht op ons balkon is prachtig. Op de foto hierboven zie je de baai van Labuan Bajo.
Op de achtergrond heb ik een muziekje. Het is "Have I told you lately' van Van Morrison. Mijn schoonzus Jenny had dat gestuurd als herinnering aan mijn overleden broer Wim. Fijn om even hier in Indonesië aan hem te denken. Ik weet dat hij onze stichting een mooi initiatief vond. Ik vind het nog altijd jammer dat hij niet de kans kreeg om ook eens met ons mee te gaan. Hij zou het geweldig hebben gevonden! Maar ik ga er maar vanuit dat hij in gedachten met ons meereist.
Ik ga jullie vertellen over de afgelopen twee dagen. Veel leesplezier!

30 juli: Ons bezoek in Nanga Nae staat op de planning. Net als gisteren gaan we al op tijd op pad. We halen Song op en rijden naar de school. Nanga Nae ligt tien minuten verder rijden dan Gorontalo. In Nanga Nae staat ons een verassing te wachten. Wat een ontvangst!
We moeten plaatsnemen en een aantal kinderen gaat een dans voor ons doen. Een half jaar geleden ongeveer is een Nederlandse studente van de hogeschool voor dans, Sandra van Brenkelen, via ons in contact gekomen met de scholen. Ze heeft hier de kinderen en leraren zó enthousiast gemaakt dat ze de dansen nog regelmatig doen en ook veel oefenen. Het was een echte show!
Ik heb begrepen dat ze zelfs op officiële gelegenheden worden gevraagd om te komen optreden!
Natuurlijk moeten wij ook allemaal weer meedoen en Monique en ik redden ons wel. Kees zou natuurlijk Kees niet zijn als hij niet samen met leraar Ali er ook nog wat extra geks bij verzint.
Het was een enorm leuke ontvangst met veel vrolijkheid en hartelijke woorden van weerskanten. 
We zijn ook blij om te zien dat deze school meedoet met het initiatief van 'Trash Hero'. Dit is een beweging over de hele wereld die het opruimen van afval in groepen én individueel stimuleert. Hier hoort ook een lesprogramma bij. Super dat ze dit hebben opgepakt!
Na deze ontvangst gaan we over tot het officiële gedeelte dat plaatsvindt in de lerarenkamer. De kinderen gaan naar de lokalen of mogen vrij spelen. Dat is hier in Indonesië niet zo'n probleem.
De bespreking neemt een uurtje in beslag en daarna blijven we nog om wat foto's te nemen en contact te maken met de leraren en kinderen. Het lukt me zowaar om een klein gesprekje te kunnen voeren met wat juffen! Natuurlijk erg oppervlakkig, maar vergeleken met andere jaren kom ik écht al verder. Ik ben blij dat mijn studeren toch een beetje zijn vruchten gaat afwerpen.
Als we rondkijken op de school zien we dat de gevolgen van de overstromingen in Nanga Nae iets minder zichtbaar zijn, omdat de school wat hoger ligt. Hier is niet alles verloren en hebben ze alleen in een paar lokalen schade. Er werd wel verteld dat de meeste mensen in die periode de heuvels zijn ingevlucht om aan het water te ontkomen. Het lijkt me een vreselijke situatie.

Na een hartelijk afscheid, waarbij we weten dat we zaterdag nog gelukkig terugkomen, gaan we op naar de lunch in onze vertrouwde tentje. Raad eens wat Kees neemt? Mie goreng natuurlijk!
In de middag besluiten we om bij een hotel in de buurt te gaan zwemmen. Dat mag tegen betaling. We genieten daar van het uitzicht op de zee, terwijl we lekker zonnen en dobberen.
In de avond eten we in Labuan Bajo. Ons hotel staat wat buiten de drukke straten en Monique en ik vinden het prima om een stukje te lopen. De mannen hebben er lol in om een 'ojack' te nemen. Een 'ojack' is een brommer, waarbij je na overleg gewoon achterop stapt. Bijna alle brommers willen wel iemand meenemen tegen een kleine betaling. We zien dan ook vaak dat de mannen ons voorbij rijden, prinsheerlijk achterop. Cees  geniet er enorm van om op deze manier ergens te komen.

31 juli: Tijd om naar de boekhandelaar te gaan. De mannen, Kees en Cees, hebben er een kluif aan! Ze hebben de hele ochtend, tot 13:00 uur gezeten. Veel is er gepraat, onderhandeld, geschrapt en opnieuw berekend. Maar het is gelukt! Fijn om iedere school te kunnen helpen met school- en speelmaterialen. Het geld voor de noodhulp konden we goed besteden en we zullen daar natuurlijk bij thuiskomst meer over kunnen vertellen.
Monique en ik hadden een andere missie. Wij gingen met een oud-leraar van Gorontalo mee naar zijn school op zo'n elf kilometer van Labuan Bajo. Wat een belevenis was dat! We zaten in een pick-up, waarbij ze wat oude autostoelen achterin hadden gemonteerd. We zaten daar als prinsessen met onze haren in de wind. We zagen het prachtige Flores aan ons voorbijtrekken! De school hebben we bekeken en daar brengen we verslag van uit aan het bestuur. We hebben daar ook veel foto's gemaakt. Terug hebben we met de bemo gereisd. 
Na een late lunch zijn we op de boot gestapt om naar Seraya Kecil te varen. We hebben daar al vaker gesnorkeld. De boottocht was prachtig en het eiland ook, alleen viel het snorkelen tegen, omdat het water erg laag stond. Toch is het een heerlijke middag en knetteren we op de boot terug naar Labuan Bajo. We eten vis in de haven en ik ga vroeg naar bed, want morgen gaan we naar Nggilat! 
Daar ga ik jullie meer over vertellen in het volgende blog. Groetjes van ons allemaal, Linda, Kees, Cees en Monique.