Blog 9: werkbezoek Tolong Flores 2019

Lieve volgers,
We zijn intussen al bijna aan het einde van ons werkbezoek. Er resten ons nog maar een paar dagen. We zijn onderhand wel wat moe en een beetje toe aan een dag zonder bezigheden, maar we houden nog even vol. Op dit moment zijn we in Nggilat en gaan we de kleuterschool en de basisschool bezoeken. Elias en de Kezen hebben al gesprekken gevoerd over de te nemen stappen met de kleuterschool en de samenwerking met de basisschool. Het zou te ver gaan om in mijn blog inhoud van gesprekken weer te geven, daarom houd ik mij vooral bezig met onze indrukken en ervaringen. Dat is voor jullie ook veel leuker om te lezen. Maar één ding kan ik jullie alvast wel vertellen. We hebben véél geld geïnvesteerd in boeken en materialen, omdat er extra geld was ingezameld i.v.m. de overstromingen in maart. De scholen waren enorm blij met deze extra impuls. Zeker de school in Gorontalo was zwaar getroffen en weer bijna terug bij af. Nu hebben ze voldoende boeken en kunnen de kinderen weer spelen en leren.

2 augustus: We zijn er vroeg bij. Gisteravond was er nog lang muziek van de feestavond en de ochtend begint al vroeg door alle geluiden van het dorp. We horen kippen, hanen en honden: een betere wekker kun je niet hebben (als je er van houdt, tenminste). Maar goed, slaap halen we wel weer in op een ander moment.
Het ontbijt bestaat uit brood! met ei en chocoladepasta. Dat hadden we niet verwacht. Na het ontbijt lopen we naar de Paud, de kleuterschool. De kleutertjes komen allemaal binnen en de meesten hebben er zin in. Er wordt gezongen en daarna is het tijd om de tekeningen uit Nederland uit te delen. Op de school van Kees hebben de kinderen tekeningen gemaakt voor hen.
Omdat er door de overstroming weinig meer van hun spulletjes over is, hebben we voor ieder kind een knuffeltje en ook een tas met Duplo en zakken met Lego. Iedereen is er heel blij mee. De foto's hierboven zeggen genoeg.
Vervolgens gaan we door naar de SDK, de basisschool van Nggilat. Hier staan de kinderen op ons te wachten en krijgen we van alle kinderen een hand. We worden hartelijk begroet door de directeur en de leerkrachten. Eenmaal binnen krijgen we koffie met wat lekkers. (Weer iets zoets in een bananenblad. Ik vind het lekker, maar Kees rilt ervan.) Er wordt door een aantal kinderen voor ons gezongen. Een lied met bewegingen en natuurlijk ook het Indonesische volkslied. Volgens mij hebben ze hiervoor de beste zangers uitgekozen, want het klinkt al een auditie van 'Indonesia got talent'.
De directeur vertelt iets over de huidige situatie van de school en hij mag een voorstel indienen bij de stichting. Dit zal dan worden besproken binnen het bestuur. De school heeft een aantal goede lokalen, maar de vloeren zijn slecht. Ook is er een grote behoefte aan materialen. 
Nadat alle kinderen een stuiterbal hebben gekregen en een tekening uit Nederland gaan we terug naar het huis van Elias. We gaan ons bezoek aan Nggilat afronden.
Na een vroege lunch lopen we naar het strand, waar we nog een aardig poosje moeten wachten op de boot, maar rond half twee is het dan zover. We varen weer terug naar Labuan Bajo. Een prachtige boottocht van vierenhalf uur, waarbij praten onmogelijk is, vanwege het lawaai van de boot.
Tegen de avond komen we vermoeid aan, maar wat een belevenissen! Tijd om alle indrukken te verwerken komt volgende week wel, denk ik.
We eten in het hotel en slapen daarna als een roos, na de korte nacht in Nggilat. Morgen gaan we afsluiten op de scholen rond Labuan Bajo. Dag allemaal!