Vorige week heb ik een verslag met jullie gedeeld over de schoolbezoeken. maar we hebben natuurlijk meer gedaan. In dit verslag vertel ik meer over het bijwonen van een een les en over de ontmoetingen met de sponsorkinderen.
Onze week stond bol van de mooie momenten, maar soms ook trieste momenten, omdat na twee jaar afwezigheid er ook veel verloren was gegaan of beschadigd door leegstand.
Op dit moment zijn we weer terug op Bali en zijn we bezig met het maken van voorstellen voor het bestuur. Daar horen jullie natuurlijk later meer van.

Op donderdagochtend waren we al tijd op SD Gorontalo. We waren vroeg gekomen om de start van de les van meester Kusnadin bij te wonen. Bij ons bezoek op maandag had hij al heel enthousiast verteld over een scholing die hij had mogen volgen. De scholing was erop gericht om hem inzicht te geven in het motiveren van kinderen.
Hij wilde dit ons ook graag in de praktijk laten zien. Natuurlijk gaat er veel anders op een school in Indonesië, maar kinderen zijn overal gewoon kinderen.  Al bij het naar binnen gaan krijgen ze bij deze meester de kans om aan te geven hoe ze hem willen begroeten. Wil je een high-five geven, een hand of  gevouwen handen met een  buiginkje. Eerst tikken ze op de afbeelding van hun keuze en dan doen ze wat er is gekozen.
Eenmaal binnen, draaien ze bij het absentiebord hun kaart om, als aanwijzing dat ze er zijn. Op dit kaartje staat een compliment aan het kind. 
Daarna gaan ze zitten en begint de les. Maar het lokaal is ingericht met een leeshoek en een leuke schildering die ze met elkaar hebben gemaakt. De meester kijkt blij naar hen en de les begint zó anders dan wat we eerder hebben gezien in Indonesië. Het was inspirerend om mee te maken.
Het ligt in de bedoeling dat wat hij geleerd heeft, hij ook doorgeeft aan zijn collega's. We hopen volgende keer meer mooie en inspirerende lokalen te zien!

Na het bijwonen van de les stonden er al twee meisjes op ons te wachten. De een had haar moeder meegenomen en de ander een oom. In verband met de drukte van ons programma hadden we gevraagd om naar school te komen. 
Een ander meisje kwam wat later, want ze werd net op school gevaccineerd. 
Met alle drie hebben we een klein interview kunnen houden en dat voor de sponsors ook kunnen filmen. Intussen hebben ze dus een leuk bericht met informatie ontvangen.
Ik vond dit erg leuk om te doen! Voordat we naar Indonesië vertrokken had ik me voorgenomen om de informatievoorziening naar de individuele sponsors van kinderen te verbeteren. Samen met de verantwoordelijke in het bestuur in Nederland, gaat dat zo vast lukken!

Op vrijdag hadden we een afsluitend bezoek in Nanga Nae. We hebben het team van de school in Nanga Nae op een hele prettige manier leren kennen. De gesprekken waren open en eerlijk. Veel betrokkenheid en bereidheid om dingen anders te gaan doen!
Vanuit het hele team kwamen er suggesties voor een programma op de lange termijn en intussen werd er ook regelmatig een goede grap gemaakt.

Ook hier hebben we de gesponsorde kinderen geïnterviewd. We hadden ook twee meisjes die al klaar waren met het sponsorprogramma. Zij hadden nu ook nog de gelegenheid om iets te vertellen aan hun sponsor en het was mooi om te kunnen melden dat ze nu allebei verder gaan op de senior high school.
In Nanga Nae konden we ook twee nieuwe kinderen ontmoeten die net gestart waren. Zij en hun hele familie kunnen nu profiteren van de hulp van een sponsor uit Nederland. Prachtig toch?

Bestellingen zijn nu nog niet gedaan, maar dat kan tegenwoordig prima via de mobiele telefoon of per e-mail. Maar we hebben al sinds we de stichting zijn begonnen dezelfde boekhandelaar. Mister Rohmad. We hoeven niet meer direct naar zijn boekhandel, maar hij had ons toch uitgenodigd om weer even langs te komen. Hij is ziek geweest, maar gelukkig wel weer aan de beterende hand.  Hij was ontzettend blij om ons te zien. Zijn vrouw en hij hadden de hele tafel vol met eten gezet. We kregen na afloop zelfs van alles mee in bakjes, omdat er natuurlijk heel veel eten over was. Aan gastvrijheid geen gebrek! Hij kan binnenkort vast weer een flinke bestelling tegemoet zien!

Dit werkbezoek was zeker weer een succes en het verhaal gaat verder. Er zijn door de scholen programma's gemaakt met daarbij behorende wensen. Deze gaan we doorspreken met het bestuur van Tolong Flores. We hebben genoten van ons werkbezoek en waren erg blij dat dit keer ook de vrouw van Sandi, Ketut, ook een keer mee kon gaan!
We hebben de trip dan ook in stijl afgesloten op de vismarkt van Labuan Bajo. Het is een hele belevenis om daar je eigen vis uit te zoeken en hem dan even later gegrild en wel op je bord te hebben. Het was smullen!

Zodra het bestuur de plannen heeft gezien en besluiten heeft genomen ten aanzien van de programma's, zult u zeker weer meer horen!
Bedankt voor het meelezen en bij vragen kunt altijd een e-mail sturen aan [email protected]
Hartelijke groeten, Linda en Kees van Beusekom

Wat een fantastisch gevoel om weer in Labuan Bajo aan te komen.
Ik ga jullie niet vermoeien met de regelingen die we allemaal moesten opvolgen om hier te komen, maar het had in ieder geval wat voeten in de aarde. Daarom was onze aankomst op het vliegveld van Labuan Bajo een geweldige ervaring. We zijn meer dan twee jaar niet geweest!
De eerste twee dagen hebben we dan ook genoten van ons verblijf hier, zonder direct aan de slag te gaan. Al was het natuurlijk super leuk om één van onze sponsorkinderen van het eerste uur, zomaar in de supermarkt tegen te komen. Erna herkende ons en kwam naar ons toe. Ze heeft haar opleiding afgerond en heeft gelukkig werk gevonden. Het gaat goed met haar en haar familie en we hopen ook deze week nog even langs oma te gaan. Wat een leuk begin al van ons werkbezoek.
Ook hadden we zondag al een meeting met Elias van Nggilat. Hij was naar ons gekomen, omdat het programma te vol zat om ook nog naar Nggilat te varen( 4 uur op een 'knetterbootje') We hebben een goed gesprek gehad en hij kan aan de slag met het maken van een voorstel voor zijn kleuterklasjes en zijn lessen Engels.

Maandag 1 november was het dan zover. Op naar SD Gorontalo. Sinds we in Indonesië wonen gebruiken we heel vaak de scooter, dus ook nu hebben we een gehuurde scooter en kunnen we ons makkelijk overal heen bewegen. Kees heeft wel zijn helm meegenomen vanuit Bali, want een helm huren met zijn grote maat is hier niet mogelijk. Ik vermoed dat het een standaard item wordt om mee te nemen als we op reis gaan.
Bij aankomst is het rustig. We hadden gevraagd om geen grote ontvangst, maar ook zijn de klassen hier nog half bezet. Ze hebben het hier zo geregeld dat de eerste drie groepen naar school gaan op maandag, dinsdag en woensdag. De andere dagen tot en met zaterdag gaan de drie hoogste groepen.
De ontvangst is verder allerhartelijkst en iedereen is blij om ons weer te zien.
Zoals het altijd al gaat is er natuurlijk een officieel gedeelte. Hierin geven ze aan wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Hier in Indonesië gaan ze nog maar een paar maanden weer naar school. De scholen zijn meer dan twee jaar dicht geweest. Het onderwijs was deels online, voor zover dat kon, en ook werd er veel huiswerk thuis gebracht.

Na het officiële gedeelte, waarin we gehoord hebben wat hun wensen zijn, maar ook wij verteld hebben hoe Tolong Flores een nieuwe start wil maken, hebben we natuurlijk een rondje langs de lokalen gedaan en genoten van het contact met de kinderen.
We schrokken erg van de staat van de lokalen! Veel klassen waren in een haast vervallen staat en ook het meubilair was er slecht aan toe. We begrepen wel de vraag van de leraren om nieuwe meubels voor de kinderen en hunzelf. We waren blij om te zien dat er ook op Flores gemotiveerde leerkrachten zijn, die niet veel nodig hebben om plezier te hebben in les geven en daar dan het beste van maken.
We hopen dat zijn enthousiasme ook zal overslaan op de andere leerkrachten en we hebben dan ook onze waardering extra voor hem uitgesproken.
De verdere wensen van deze school zal met het bestuur van Tolong Flores worden besproken en zo spoedig mogelijk gaan we daar natuurlijk mee aan de slag. Belangrijk in het voorstel van de school is het feit dat het niet alleen maar een verlanglijst is, maar een goede motivatie en een programma voor de langere termijn. Dus meer gericht op een visie.
We vertrokken met een tevreden gevoel uit Gorontalo, ondanks dat we óók het gevoel hadden dat na 10 jaar Tolong Flores op sommige gebieden, we weer terug bij af zijn. De trots van meester Kusnadin en de hoop dat zijn enthousiasme ook zijn collega's zal aansteken maakte het een goed bezoek.

Toch spannend om na Gorontalo vandaag weer naar Nanga Nae te gaan. De communicatie met deze school was niet goed geweest de afgelopen jaren en we hadden echt geen idee wat we hier zouden aantreffen.
Op de brommer is het toch wel een stukje verder en we hebben genoten van de rit er naartoe. Flores is in deze tijd groen, omdat er toch al af en toe een bui valt en de wegen zijn erg verbeterd onder het bewind van de huidige president Jokowi. Ook heel Labuan Bajo heeft trouwens een facelift ondergaan, met goede stoepen en betere verlichting. 
Bij onze aankomst was het toch een verrassing om hier goede gebouwen aan te treffen. Een aantal Indonesische stichtingen, in samenwerking met de overheid, heeft op dat gebied veel voor deze school gedaan. Wat ontzettend fijn! Want SD Nanga Nae had altijd heel wat lokalen waar de gaten invielen en waarvan we dachten dat het toch echt moeilijk was om daar les in te geven. Ook op het gebied van boeken hadden ze een flinke slag kunnen maken. Ze hadden ons dit niet laten weten, omdat ze bang waren dat we dan niet meer wilden komen en dat we onze hulp zouden intrekken....
​Eerlijk gezegd waren we alleen maar blij voor ze, want het is echt een welkome verbetering.

Ook hier in Nanga Nae was er natuurlijk het officiële gedeelte, maar gelukkig gewoon buiten onder de bomen. De kinderen konden zo lekker even spelen en de leraren sloten af en toe aan of gingen weer even bij hun klas kijken.
Ook hier werd duidelijk dat er het één en ander was veranderd, want sinds afgelopen maand was ineens de leraar Engels vertrokken. Heel jammer, zeker nu de scholen weer begonnen zijn met fysieke lessen. Wat we wel begrepen was dat deze leraar niet zo leuk les had gegeven en dat voor de nieuwe leraar gezocht word naar een leuke kandidaat die meer  doet dan alleen les geven uit een boek.
De school gaat ook hier een programma schrijven met een lange termijn visie. Ze gaan dat voorstel doorgeven en dan kunnen we daarmee aan de slag. Ook komt er natuurlijk een lijst met zaken die nu direct nodig zijn. 
We hebben genoten van het contact met de kinderen en de leraren en hebben dan ook  heel wat leuke foto's en filmpjes gemaakt.

We vinden het fijn om jullie allemaal te laten weten dat Tolong Flores begonnen is aan een nieuwe start en dat uw steun en support heel hard nodig is. We hebben begrepen dat Flores qua niveau van onderwijs in Indonesië, helaas nog op een van de mindere plaatsen op de ranglijst staat. Dus er staat ons nog veel werk te doen.
Helaas kunnen we niet alle kinderen helpen, maar wél de kinderen van 'onze scholen'. Daar gaan we voor! 
​Hartelijke groeten vanuit een heet en zonnig Flores, Kees en Linda ven Beusekom én natuurlijk ook Sandi ( en dit keer ook zijn vrouw Ketut)

 Lieve blogvolgers,
We zijn toegekomen aan de laatste dag bij de scholen. We nemen afscheid en hopen volgend jaar weer terug te komen. Iedereen vindt het jammer dat het voor dit jaar weer is afgelopen. We hebben wel een goed gevoel over de afgelopen week. We zijn heel productief geweest en hebben kunnen doen wat we in gedachten hadden. Het programma zat goed in elkaar en we hadden nagenoeg geen tegenslag. De Indonesische jam karet (elastieken tijd) was deze week niet van toepassing.

3 augustus: We gaan vandaag eerst naar Nanga Nae. We hebben afgesproken om 9:00 uur en ook de boekhandelaar, Mr. Rohmad, is zowaar op tijd en op de goede plaats! In zijn pick-up staat een tafeltennistafel, ballen en meerdere dozen met boeken.
Bij aankomst zwermen de kinderen om ons heen en willen ons allemaal nog een handje of een 'box' geven. Ik moet wel lachen want iedereen wordt begroet met "hello mister", ook de dames. 
De spullen worden uitgeladen en er worden foto's gemaakt. Daarna volgt nog een kleine toespraak en voor allemaal is er een leuk t-shirt met design van de Manggarai.
We ontmoeten, dit keer op school, ook de leerlingen van de junior highschool. Met Aina en Yanti gaat het goed. Ze hebben hun rapport meegebracht om aan ons te laten zien. We ontmoeten ook twee nieuwe leerlingen: een jongen en een meisje. Hun namen zijn Irwansyah en Teresia (afgekort naar Titin). We schudden de ouders de hand en maken afspraken over de communicatie. Meester Ali gaat dat op zich nemen. Heel handig dat dit tegenwoordig via Whats App kan!

​We stappen allemaal in de pick-up van Mr. Rohmad. In de laadbak kun je zitten en staan en zo gaan we naar de school in Gorontalo. We hebben weer heel wat bekijks en iedereen lacht en zwaait naar ons. Intussen zit ik met Mr. Rohmat in de cabine en we proberen wat Indonesisch te praten, want hij spreekt nauwelijks Engels.. We zijn zo druk aan de babbel, dat hij vergeet de afslag naar de school te nemen en te ver doorrijdt.  Dus keren maar met iedereen en alsnog de weg naar Gorontalo in.
Ik heb de indruk dat die weg ieder jaar slechter wordt. Het is een en al kuilen en hobbels met stenen. Achterop hadden ze het dus niet gemakkelijk!
Aangekomen bij de school doen we bijna dezelfde dingen als in Nanga Nae. Ook hier worden wat spullen afgeleverd en zitten de ouders van de leerlingen voor de junior highschool al te wachten. Wat was het leuk om Adim en Sufrandi weer te zien! Adim was nog langer geworden en Sufrandi is nog steeds een klein mannetje, maar toch ook wel gegroeid. Ik heb met hen even gepraat en helaas stelt het Engels op de school bij hun niet zoveel voor. Ik heb ze op het hart gedrukt om toch vooral te blijven studeren! Ook in Gorontalo hebben we weer twee nieuwe kinderen toe kunnen voegen aan het programma voor ondersteuning. Zij heten Irma en Eka. Het contact met hun families verliep ook heel spontaan. Ze gaan in ieder geval een betaalrekening openen om het geld, dat per kwartaal word gestort, te kunnen innen.
Daarna nemen we afscheid van de kinderen en stappen we achterin een andere pick-up. We gaan lunchen aan zee met de leerkrachten van deze school. Ze hebben zich uitgesloofd. Heerlijk eten met vis en allerlei soorten fruit. Cees en ik zijn dol op de Marquisa (zie foto), ook al ziet het er erg snotterig uit. Uiteindelijk gaan we halverwege de middag naar ons hotel.
Hier worden we later nog opnieuw bezocht door Ibu Maria en Juliana. Ze komen nog een cadeautje brengen. Monique en ik krijgen een prachtig Flores-pakje (broekrok met blouse) en de mannen een lekker zakje met koffiesnoepjes, de Kopiko. We voelen ons verwend en het afscheid verloopt emotioneel. Met veel beloftes voor volgend jaar.

We drinken gezamenlijk nog een drankje, want het werkbezoek zit er nu officieel op. Een drukke week, waarin we ontzettend veel hebben gedaan en meegemaakt. We kunnen terugkijken op een heel geslaagde week!
De zondag benutten we om nog wat rond te kijken in Labuan Bajo en te relaxen in een zwembad in de buurt. Morgen, maandag, vertrekken we weer naar Bali en gaan daar ieder ons weegs. Cees en Monique nog een aantal dagen in Sanur en Kees en ik gaan naar ons huisje op Oost-Bali. We hebben het gezellig gehad!
Mijn blog komt nu ook ten einde voor dit jaar. Ik heb het heel fijn gevonden om onze ervaringen met jullie te delen. Het helpt mij om zaken te verwerken en goed te overdenken. Ik hoop dat jullie ervan hebben genoten. Heel veel groetjes van ons allen, Linda, Kees, Monique en Cees.

Lieve volgers,
We zijn intussen al bijna aan het einde van ons werkbezoek. Er resten ons nog maar een paar dagen. We zijn onderhand wel wat moe en een beetje toe aan een dag zonder bezigheden, maar we houden nog even vol. Op dit moment zijn we in Nggilat en gaan we de kleuterschool en de basisschool bezoeken. Elias en de Kezen hebben al gesprekken gevoerd over de te nemen stappen met de kleuterschool en de samenwerking met de basisschool. Het zou te ver gaan om in mijn blog inhoud van gesprekken weer te geven, daarom houd ik mij vooral bezig met onze indrukken en ervaringen. Dat is voor jullie ook veel leuker om te lezen. Maar één ding kan ik jullie alvast wel vertellen. We hebben véél geld geïnvesteerd in boeken en materialen, omdat er extra geld was ingezameld i.v.m. de overstromingen in maart. De scholen waren enorm blij met deze extra impuls. Zeker de school in Gorontalo was zwaar getroffen en weer bijna terug bij af. Nu hebben ze voldoende boeken en kunnen de kinderen weer spelen en leren.

2 augustus: We zijn er vroeg bij. Gisteravond was er nog lang muziek van de feestavond en de ochtend begint al vroeg door alle geluiden van het dorp. We horen kippen, hanen en honden: een betere wekker kun je niet hebben (als je er van houdt, tenminste). Maar goed, slaap halen we wel weer in op een ander moment.
Het ontbijt bestaat uit brood! met ei en chocoladepasta. Dat hadden we niet verwacht. Na het ontbijt lopen we naar de Paud, de kleuterschool. De kleutertjes komen allemaal binnen en de meesten hebben er zin in. Er wordt gezongen en daarna is het tijd om de tekeningen uit Nederland uit te delen. Op de school van Kees hebben de kinderen tekeningen gemaakt voor hen.
Omdat er door de overstroming weinig meer van hun spulletjes over is, hebben we voor ieder kind een knuffeltje en ook een tas met Duplo en zakken met Lego. Iedereen is er heel blij mee. De foto's hierboven zeggen genoeg.
Vervolgens gaan we door naar de SDK, de basisschool van Nggilat. Hier staan de kinderen op ons te wachten en krijgen we van alle kinderen een hand. We worden hartelijk begroet door de directeur en de leerkrachten. Eenmaal binnen krijgen we koffie met wat lekkers. (Weer iets zoets in een bananenblad. Ik vind het lekker, maar Kees rilt ervan.) Er wordt door een aantal kinderen voor ons gezongen. Een lied met bewegingen en natuurlijk ook het Indonesische volkslied. Volgens mij hebben ze hiervoor de beste zangers uitgekozen, want het klinkt al een auditie van 'Indonesia got talent'.
De directeur vertelt iets over de huidige situatie van de school en hij mag een voorstel indienen bij de stichting. Dit zal dan worden besproken binnen het bestuur. De school heeft een aantal goede lokalen, maar de vloeren zijn slecht. Ook is er een grote behoefte aan materialen. 
Nadat alle kinderen een stuiterbal hebben gekregen en een tekening uit Nederland gaan we terug naar het huis van Elias. We gaan ons bezoek aan Nggilat afronden.
Na een vroege lunch lopen we naar het strand, waar we nog een aardig poosje moeten wachten op de boot, maar rond half twee is het dan zover. We varen weer terug naar Labuan Bajo. Een prachtige boottocht van vierenhalf uur, waarbij praten onmogelijk is, vanwege het lawaai van de boot.
Tegen de avond komen we vermoeid aan, maar wat een belevenissen! Tijd om alle indrukken te verwerken komt volgende week wel, denk ik.
We eten in het hotel en slapen daarna als een roos, na de korte nacht in Nggilat. Morgen gaan we afsluiten op de scholen rond Labuan Bajo. Dag allemaal!

Lieve bloglezers,
Deinend op de golven van de zee, in de boot vanuit Nggilat, schrijf ik mijn blog aan jullie. De boottocht duurt ongeveer 4 uur en het is voor mij altijd weer overweldigend om hier te varen. Hier voel ik me écht aan de andere kant van de wereld. Een met de omgeving van bergen, zee en vulkanen. Dit keer maar een blog van een dag, omdat ik veel te vertellen heb over gisteren.

1 augustus: Zoals iedere dag hier op Flores staan we weer op tijd op. Na het ontbijt gaan we met de bemo naar de haven. We hebben heel wat spullen bij ons voor het dorp Nggilat. Monique heeft een tas vol met knuffeltjes en duplo en ik heb een tas met knuffeltjes, lego en kinderkleding. Ook zitten er nog cadeautjes bij voor het gezin van Elias. We gaan vier uur varen op een 'knetterboot' langs de noordkust van Flores. Ergens halverwege de boottocht heeft Elias al een vroege lunch voor ons. Hij heeft eten meegenomen vanuit Labuan Bajo. Lekker smikkelen uit een bakje.
Het laatste uur op de boot was wat heftig, omdat door de wind de golven hoger werden. Dus allemaal goed zitten en de bagage afdekken voor het spatwater. Geen moment was het beangstigend, maar het was wél avontuurlijk. Cees genoot zichtbaar, maar die is dan ook gewend om met zijn schoonvader  te gaan varen.

In Nggilat worden we hartelijk ontvangen. We zitten met de kindertjes van de kleuterschool (in het Indonesisch Paud) en de ouders in een mooi traditioneel dorpshuis. Natuurlijk wat toespraakjes en dankwoorden, maar ook weer eten met z'n allen. Door een aantal moeders was er vers gekookt, dus je kunt wel zeggen, dat we twee keer hebben geluncht vandaag.
Na afloop komen we een beetje bij in het huis van Elias. Hier zullen we ook slapen vannacht. Er zijn voor ons twee slaapkamers gecreëerd. met een prima matras op de grond, met kussens en dekens. De douche is hier een mandibak. Dit is een bak met water in een hokje en een pannetje. Je kunt je op die manier ook prima wassen.
Eind van de middag maken we een wandeling naar het land van Elias en zijn vrouw. Ook badderen we wat in de rivier.

Na het avondeten is er een feestavond in het dorp. Het hele dorp loopt uit om een kandidaat voor de universiteit te feliciteren. Er wordt geld gedoneerd door iedereen, naar vermogen. Daarna nemen ze deel aan de feestavond, waarbij ook weer eten is. Vandaag eten we dus ook twee keer avondeten! Een voedzame dag dus.
Na het eten wordt er gedanst en natuurlijk komen wij daar ook niet onderuit: we moeten wel meedoen. We zetten de schroom opzij en gaan met de voetjes van de vloer. Dit wordt enorm gewaardeerd. Monique en ik hebben heel wat oude mannetjes ten dans gevraagd en ze glommen van plezier. Ook onze mannen lieten zich niet onberoerd en vroegen verschillende dames ten dans.
De dansen verschilden van foxtrot tot modern en ook dansten we een traditionele Manggaraidans.
Morgen staat er weer het een en ander op het programma, dus rond elf uur houden we het voor gezien en gaan we proberen te slapen. Het bleef nog lang onrustig in Nggilat....
Tot zover maar weer. Veel groetjes uit Flores!